Дмитрий Максимович Акулич
Трэцяя нядзеля сакавіка
Па двары палахліва разбягаліся ў розныя бакі дамашнія птушкі, якія з асцярожнасцю пазіралі на сабак. Бім і Яша махалі хвастамі, павольна падыходзілі да ланцуга. Яны адчувалі, што прагулка завяршылася і самі падбеглі кожны да сваёй будцы. Жывёлы разумелі, што гаспадар яшчэ не раз адпусціць іх пагуляць, што яны неўзабаве зноў пойдуць з ім у новы шлях: магчыма новай дарогай, магчыма старымі сцежкамі.
Максім прычапіў сабак, адышоў ад іх. Ён не спяшаючыся вярнуў сякерку пад навес з сухімі дровамі, абгледзіў гаспадарку і па бетоннай дарожцы стомлена накіраваўся ў дом. Хацелася паесці, адпачыць, паляжаць на ложку.
У доме пахла толькі што прыгатаваным абедам. Па кухні ўжо хадзіла Люба. Яна паставіла на стол талерку з гарачымі дранікамі, кавалак сметанковага масла, да ўсяго падала смятану і відэлец.
Надышоў той час, калі Максіму Фёдаравічу трэба было пераапрануцца, вымыць рукі, сесці за стол і расказаць жонцы пра свой нядоўгі, але прыгожы, шпацыр. А затым, лежачы на ложку, адпачыць пры цьмяным цёплым святле сонца.
