Xaliq Temur Məmmədov
Kosagöl
Dillənmədi, oturdu skamyanın üstündə. Düşündüm ki, bizlər adamı deyil. Çünki, yerlilər bilirlər ki, dava edəcəm kim olsa. Sualımı bir də dedim.
Anlaşılmaz səs gəldi. Bir şey başa düşmədim. Sahilə yaxınlaşdım, kimliyini soruşdum. Qırıq kəlmələrdən başa düşdüm ki, mənə "gəl oturaq, sonra bir yerdə çimək!" təklifi edir. Kim olduğunu başa düşdüm. Düşündüm ki, çıxım geyinim və gedim evə. O da cəhənnəm olsun, nə edəcək.
Sudan çıxıb geyinmək istəyirdim ki, yaxınlaşıb tutdu qolumdan. Nə qədər "Burax!"– desəm də xeyri olmadı. İstəyirdi məni qucaqlasın. Bu hal mənim üçün böyük təhqir idi. İndiyəcən məni belə incidən olmamışdı! Dizimlə vurduğum zərbə onu ikiqat əydi. Nəfəsi kəsilmişdi. Bütün gücümü toplayıb çənəsinə bir yaxşı yumruq ilişdirdim. Özünə gələnəcən, paltarımı götürüb aradan çıxdım. İdmanla məşğul olmağım, bəzi vuruş qaydalarını bilməyim, axır ki, karıma yetdi.
Səhərisi gün tutdum yaxasından elevatorda (taxıl qəbulu). Pıçıltı ilə yalvarırdı. Bəlkə on dəfə "Üzr istəyirəm!" – dedi. İndi başa düşdün niyə minmədi avtobusa maşını sınan günü? Qorxdu ki, söz salaram.
Elina danışdıqca iş yoldaşımın sifətini göz önünə gətirərək gülməkdən uğunub getmişdim. Heyf, Elina qadağan etdi bu barədə danışmağı, yaxşı zarafat yeri idi!..
Ay çıxmış, ətrafı süd rənginə çevirmişdi. Sanki gündüz idi, yalnız günəş yox idi. Ayın əksi titrəyən ləpələrə ecazkar gözəllik verirdi. Elina ayağa durdu:
–Gedək, baş vuraq gölə, ayla salamlaşaq!
–Yox, Elina! Get salamlaş, məndən də salam de. Mənsə sahildə gözəl nimfaya gözətçilik edəcəm!
–Mən – nimfa, sən də oldun Odissey.
–Yaxşı dedin, amma, Odissey gözəl nimfaya gözətçi olmayıb. Nimfanın əsiri olub.
–Mənimcə, sən hələ heç kimin əsiri deyilsən, ən azından, mənim əsirim deyilsən! – Elina nazlı baxışlarla gözlərimə baxdı.
–Nə bilmək olar, ömür qabaqdadır, sinəmdə də yenilmək bilməyən ümidim, rahatlığıma çoxdan son qoyan arzum! – dedim.
–Ümid sonda məhv olur! Amma, hələlik unutmayaq, ay gizlənə bilər, görüşə bilmərəm! Getdim, darıxma mənsiz, – dedi Elina.
Soyunub girdi gölə. Olduqca ideal bədən quruluşu olan gözəl Elinanın yavaşcadan suya girməyi ayın işığında fantastik bir əsəri, möcüzəli şəkili xatırladırdı. Su qıçlarını örtdü, qurşağına çıxdı. Elina sakitcə, səssiz sinəsi üstə uzandı suya. Yalnız arxasınca uzanan dalğacıqlar onun üzdüyünü göstərirdi. Bihuş olmuşdum bu gözəllikdən! Gölün özü sanki Elina ilə təmasdan ehtiraslı qadına çevrildi, məni ağuşuna səslədi. Dözə bilmədim, soyunub girdim gölə. Qurşağadək su qalxanda dayandım. Elina suya girdiyimi görərək mənə tərəf üzürdü. Gəlib dayandı qabağımda. Lap yaxın! Az qala burunlarımız bir-birinə dəyirdi. Elinanın nəfəsi çox sürətlənmişdi. Mənsə, yəqin unutmuşdum nəfəs almağı!
–Sən gözəlsən! – pıçıldadım.
Dodaqlarımız birləşdi. Bir neçə dəqiqə ayrılmağa tələsmədi dodaqlarımız. Qollarım məndən ixtiyarsız sıxırdı Elinanı köksümə.
–Ayla salamlaşa bildinmi? – soruşdum.
–Mənim Ayım bu gün yerini və donunu dəyişdi! Sən oldun bu gün mənim Ayım! – hərarətlə pıçıldadı.
O gün biz ayrılmadıq bir-birimizdən…
***
Axır, Elina özü barədə danışdı. Danışdıqca, gözəl gözlərindən qəşəng üzünə yaş gilələri diyirlənirdi.
Təyinatla gəlib, filan rayondandır. İki il qabaq itirib yaxınlarını.
…İnstitutun son kursu idi. Elina bayram tətilinə evlərinə gəlmişdi. Atası bir neçə il qabaq anası ilə boşanaraq köçüb uzaqlara. Anası tək yaşayırdı, əlavə olaraq, son illərdə zəifləmişdi. Tez-tez qıçları tutulurdu. Bu son iki-üç gündə isə yeriməyi çox çətinləşmişdi. Elina gələnə kimi, onun anasına Elinanın nişanlısı və onun anası qulluq edirmişlər. Bayramdan sonra xəstəxanaya qoyulmalı idi. Həmin o gün klubda şənlik var idı.
–Biz getdik bu şənliyə. Getməmiş anam yalvardı mənə, "Elina, qızım, getmə otur yanımda!", – dedi. Ah!.. Sanki, nəsə hiss etmişdi. Mən qulaq asmadım. Nişanlımla getdik kluba. Bir saat keçmişdi mənə dedilər: "Eviniz yanır"! Nişanlım qabaqda, mən arxada, qaçdıq evə tərəf. Çətindir bu dəhşəti danışmaq… Ev alova bürünmüşdü, anamsa içəridə. Evin damı da böyük bir ocaq idi. Nişanlım düşünmədən özünü verdi içəri… – Elina fasilə edə-edə danışırdı. – Diplomu gözləyirdik,
evlənməli idik… Nişanlımın özünü içəri atmağı ilə evin oda bürünən damının yerə enməyi bir oldu. Gözümün qabağında yandılar…
Şahidi olduğu dəhşətin əks-sədası yazılmışdı Elinanın üzünə.
Xeyli susduq. Elinanın danışdığı dəhşətin təsiri altında mənim də gözlərim yaşarmışdı. Çalışıb mövzunu dəyişdum. Gələcəkdən, işdən-gücdən danışdıq. Keçdik Elinanın dissertasiya işinə. Namizədlik işini hazıralyırdı. Qardaşı Pribaltikada böyük mütəxəssis idi. Elinanın məqsədi onun yanına getmək, elmi işə keçmək idi.
***
Beləcə, vaxt keçirdi. Hər keçən gün bizim ezamiyyət müddətimizi taxıl yığımı ilə bərabər bir addım sona yaxınlaşdırırdı.
Elina ilə münasibətimiz tamam başqa səviyyəyə çatmışdı. Xalq qarşısında gündüzlər özümüzü sakit saxlamağa çalışsaq da, daldada saatlarla bir-birimizə sarılmaqdan yorulmurduq. Heç vaxt unutmaram bir axşam necə ləzzətlə çay içdiyimiz: ikimizə bir ədəd "iris" deyilən konfetimiz vardı. Elə konfetləri ikiyə bölmək olmur. Ona görə də bir konfetlə ikimizin birgə çay içməyimiz bizim həmin axşamımızı ömrümüzün ən gözəl, şən, deyib-gülən axşamımıza çevirdi. Eşqin və ehtirasın dadı ilə mayalanmış çay necə ləzzətli olarmış!
Nə ad vermək olardı Elina ilə aramızda olan münasibətə? Məhəbbət idimi? Ya ki, ehtiras alovunda çırpınan iki gənc ürəyin şıltaqlığı idi? Bəlkə də, biz biri-birimizdə ürək sakitliyi, sığınacaq gəzirdik?
Hər nə olsa da cavanlıq öz sözünü deməlidir və deyir.
Aramızda olan bu münasibətin nə olduğunu aydınlaşdırmağa bacarığım, imkanım çatmadı. Hər sözümə canla-başla əməl edən, onunla birgə olmağımı hədsiz sevinclə qəbul edən Elina yol ayrıcında durduğunu, özünün sabahı barədə hansısa qərara gələ bilmədiyini çox elə gizlədə bilmirdi. Vaxt azlığı sıxırdı həm onu, həm məni.
İş ezamiyyətim sona çatanda, Elina ilə bir yerdə daha çox olmaq üçün yerli feldşerin köməyi ilə özümə düz üç həftəlik xəstəlik kağızı da düzəltmişdim.
