Marina Koroleva
Limon Bahçeleri
12
Hayk bulaşıkları bir kenara itti ve pencere pervazına oturdu. Kese kağıdından yiyecek ve küçük bir şişe konyak çıkardı. Dairede etrafına bakınırken gözleri açık mutfak duvarındaki dolabına durdu. David hemen İtalyan kristalinden iki shot uzattı.
Bir şey sormaya gerek yoktu, yeni bir tanıdığın görünüşü ortadaydı. Bir zamanlar Hayk gençliğinde, uyuşturucuya bulaştı ancak paranın azlığı ve günlük çalışma, bir yıldan az oyalandığı parti arkadaşlarından yollarını hızla ayırdı. Hayk kısa süre sonra evlendi ve aile şarküteri ve restoran işine devam etti.
David'e baktığında aynı şeyi tavsiye etmek istedi ancak çok bilmiş gibi konuşmayı hemen kadehleri kaldırmaya çevirdi.
– Daha iyi zamanlar ve önümüzdeki yaz için!
David içki dolu shotı kaldırdı ve tek seferde içti. Bardağı pencere pervazına koydu, sandalyeyi çevirdi ve Hayk’ın karşısına oturdu.
Sonraki saatleri, David'in kopyalarına sahip olduğu arşiv ve okul evrakları hakkında konuştular.
Annette'in kompozisyonunda bir kısmı özellikle ruhuna dokundu. Son sayfada kurşun kalemle manastır, tepe ve limon ağaçlarıyla patika çizilmişti.
Hayk dikkatlice dinliyor, bardakların kenarlarına kadar kehribar rengi sıvı dolduruyordu.
Pencereden dışarı bakan Davi aniden sessizliğe büründü. Kalbi, önce kaynadığı ve sohbetlerin vızıldadığı şehrin sokakları kadar şu an boştu.
– Akrabalarım İstanbul'da yaşıyor. Şehir merkezinde restoranı olan bir bar var.
Hayk cep telefonunu çıkardı ve Türk numarası çevirdi. Kısa sohbet akşamın son kadehleri ile bitmek üzeriydi.
–Yaklaşan seyahat için! Sınır açılır açılmaz Konstantinopolis'e uçacağız!
– Budur işte, dostum!
David ayağa kalktı ve Hayk'ın omzuna hafifçe vurdu.
Bir süre sonra, iki yeni arkadaşın selfie, sisli bir akşam feneri parıltısının fonunda Project D'nin hikâyelerinde ortaya çıktı.
Hayk boş bulaşıkları aldı ve eve doğru yola çıktı. Restoranının önünde geçerken durdu ve tanıdık tabelayı bir daha okudu: Limon Bahçeleri.
Akşamın geç saatlerinde, Stalin döneminde inşa edilmiş beş katlı binanın geniş pervazında oturan Jannette pencereden dışarı bakıyordu. Aynı gün Play listesinde eklenen müzik çalıyordu. Tek bir el hareketiyle Dünyayı monoton bir dönüşe sürükledi ve küre, müzik parçasının temposu altındaki kendi ekseni etrafında dönmeye başladı. Janna social media’ya girdi ve Project D sayfasını buldu. Los Angeles’teki kayıt stüdyosundan, İbiza gecesinin canlı yayınlarından ve Mikonos'taki Beach Clubtaki postların arasında merakla gezindi ve işte Milano'da birkaç çekilmiş son fotoğrafları altına beğeni butonu üstüne bastı.
"Vay canına… hayal gibi," diye düşündü Jannette, kendi mütevazi seyahat rotalarını dünya haritasındaki parti nokta yerleri ile karşılaştırarak.
Onun gibi pencere kenarında oturan iki arkadaşın hikâyesini fark ederek, yorumu yaptı:
"Issız bir şehri senin temponla izliyorum "
Simon Ogonyan'ın adını okuduktan sonra ve Hayk'ın arkadaşlarından biri olması gerektiğini düşünen David, sadece bir gönderi bulunan hesap sayfasına bakıyordu.
Bir ay sonra Jannette, İstanbul'a uçan Business Jet'in geniş koltuğunda oturuyordu.
Hayk ve David, pandemiden henüz kendine gelememiş bir metropolde ıssız bir havaalanına sabah, normal bir uçuşla indiler.
Davi telefonu açarak şunu yazdı: ‘Geldik, biraz sonra konumu atacağım.’
–Gideceğimiz restoranın adı ne? Şimdi haritaya bakacağım.
Hayk cevap vermedi, gülümseyerek ellerini açtı.
David, gözlerini telefonun ekranından ayırarak pencereden dışarı baktı. Uçak pist boyunca yalnız başına terminale yaklaşıyordu.
– Limon bahçeleri…
Tahminle şehir merkezinde bir bar buldu ve o konumu yönlerdi.
Üçüncü Bölüm: Revelation
13
Janna özel jetin merdiveninden indi. Onunla birlikte sekiz kişi daha İstanbul'a geldi. Böyle bir VIP kiralamada bir koltuk tek yön 4.000 Euro'ya fiyatlandırma yapılıyordu.
Sokağa çıkma yasağı sona erdi fakat normal uçuşlar henüz başlamadı.
2020 yılında ilk Rus business jeti, yolcularını İstanbul’un haziran sıcaklığıyla ağırlayarak başladı. Janna çok mutluydu. Hiç Konstantinopolis'e gitmemişti ve bir VIP yolcu uçağıyla hiç uçmamıştı. Bu onun için çok farklı heyecan olacaktı.
Yakın bir gelecekte buluşmayı ve geri kalan hikâyeyi öğrenmeği merak eden Davi, Simon Ogonyan'ın mesaj kutusuna, kendisinin ve arkadaşının yakında İstanbul'a uçacaklarını belirten bir mesaj gönderdi.
Janna, "Maalesef henüz uçuş yok," diye yanıtladı.
Davi hiç düşünmeden tek çözümü yazdı:
“Özel uçuşlara bak. Bana şirketin banka bilgileri ve rezervasyon numaranı gönder.”
“Çok basit!” Janna, gerçek adını hiç sormadığını düşünerek mutlulukla parladı. “Muhtemelen onun için önemli değil.” Davi, Annette'in albümüyle ilgileniyordu ve orijinal çizimleri İstanbul'a getirmesini istedi.
Birkaç gün sonra Jannette, başarılı bir şekilde bulduğu özel uçuşun tarih ve saatini bildirdi.
Davi:
“Harika! Şehir merkezinde, arkadaşlarımın yanında buluşalım! Önümüzde ilginç ve uzun bir sohbet var.”
Janna minnettarlığın altına adını yazmak istedi ancak ilk harfi sildikten sonra gülen bir yüz koydu.
"… iyi uçuşlar."
Pandemi sırasında Davi'nin fonları, bir yedek cüzdana geçti. Kendisi ve Hayk için makul bir fiyata, normal bir uçuş baktı. Hayk kalacak yerle ilgilendi.
Şimdi İstanbul’da taksi onları şehir merkezine hızla götürüyordu. Epey kalabalık olmasının dışında, farklı farklı insanların buluşmasının resmini izliyorlardı sanki.
Tramvay raylarından ayrılarak birkaç karmaşık sokaktan geçtiler. Konstantinopolis Kilisesi'nin, Ortodoks cemaatinin arkasına döndüler ve kendilerini üç katlı bir evin kapısının önünde buldular. İçeri girdikten sonra, geniş ve oldukça ferah bir bahçede etrafı süpürmeye çalışan başörtülü, bir kadına rastladılar. Hayk'ın taksi şoföründen sonra bu ikinci kez Türkçe konuşmasıydı.
Kadın uzaktaki bir kanepeyi işaret etti.
–Biz ilk ziyaretçileriz, diyen Hayk saatine bakarak telefonuyla karşılaştırdı: 08.30
Davi şaşkınla Hayk’a baktı:
–Türkçe bildiğini hiç düşünmemiştim!
–Ben burada doğdum ve babam ayrılmak zorunda kalana kadar hepimiz yan sokakta yaşadık. Amcam büyük bir meblağ ödedi fakat babam ödemeyi reddetti ya da kaderi baştan çıkarmak istememişti. Tıpkı Kayseri'deki her şeyi bırakıp dolambaçlı yoldan Konstantinopolis'e gitmek zorunda kalan dedem gibi biz de İstanbul'dan aceleyle ayrılmak zorunda kaldık. Modern Türkiye'nin artık Hıristiyan topluluklara ihtiyacı yok. Bir kuruşa daire, işyeri sattık ve neredeyse eli boş gittik. Ancak iş hakkındaki paha biçilmez bilgi ve deneyim, kısa sürede babamı ayağa kaldırdı.
Davi etrafa bakarken sessizce dinliyordu. Duvarın bir kısmı çok eskiyken, diğerleri aceleyle yapılmış ve zamanın kronolojisini gizlemiş gibi görünüyordu. İnce malzemelerden oluşan ek yapı, birkaç küçük odaya bölünmüştü. Bu İtalyan mahallelerini hatırlattı. Sokak gürültüsü ve sürekli koşuşturma halinde olan insanlar burada da hüküm sürmüş olmalı, ancak karantina sırasında her şey sessizleşti ve yaklaşan değişikliklerin beklentisiyle saklanmıştı.
Hayk, Davi'nin mantığını yakaladı ve düşüncelerini rahatsız etmeden mutfağa gitti. Bir süre sonra elinde tepsiyle döndü. Arkasında bir kadın, termos getiriyordu. Masayı kurduktan sonra, ciddiyetle ellerini açtı:
–Otantik Anadolu kahvaltısı: Taze simit, pastırmalı omlet ve sıcak çay! Daha ne olabilir dostum?
Hayk masanın yanı başındaki sandalyelerden birine oturmak üzereydi. Giriş kapısı açıldı, kır saçlı bir adam kapıyı tutması için bir kasa meyveyi yerleştirdi. Bahçeye doğru baktı ve misafirleri kendi tarafına jest yapmak amacı ile çağırdı. Hayk ve Davi çıkışa gittiler, tek dar yolda erzak dolu bir minibüs duruyordu.
Hayk sıkıcı bir şekilde:
–Çalışmamız gerekecek, dedi.
Adam Hayk'a sarıldı ve sonra gözlüklerinin üstünden arkadaşına baktı.
–Böyle bir tanışma için üzgünüm. Bu sabah restoran için bir liste üzerinde çalışmak zorunda kaldım.
Adam elini uzattı. Gömleğinin kolu dirseğinin yukarısına kıvrılmıştı.
–Ben Hayk'ın kuzeniyim, Robert.
–Davi… David, fark etmez.
Arkadan gelen arabadan bir sinyal duyuldu. Robert parmaklarıyla ‘5 dakika’ işareti yaptı. Davi kısa sürede bu kadar çok kasayı, nasıl idare edeceklerini merak etti. Ancak her şeyin boşaltılıp bahçeye konması için bir süre geçti.
Robert arabayı otoparka bıraktı ve elinde bir liste ve faturalarla geri döndü. “Ben de kahvaltıya yetiştim!”
Hepsi birlikte masanın etrafındaki sandalyelere oturdular. Yakınlarda birkaç süs, yabani limon ağacı vardı. Cam bardaklara kehribar çayı döktükten sonra Robert, şerefine kadeh kaldırmayı söyledi:
–Sınırların açılması için!
–Başarılı bir sezon ve iyi bir iş için, diye devam etti Hayk.
–Yeni müzik ve projelere, diye ekledi Davi. Cep telefonunun ekranına baktı ve üzerinde yeni bir mesajı olduğunu fark etti.
“Havaalanından çıkıyorum, Lemon Gardens'ta görüşürüz.”
Davi, “Burada yemekler mükemmel,” diye yanıtladı.
Telefondan başını kaldırarak arkadaşlarına baktı. “Akrabam bize geliyor!”
Hayk; Davi'nin, Annette'ye ait arşivlerinden ve anılarından bir puzzle misali bir araya getirmesini neredeyse başardığı hikâyeyi birkaç cümleyle anlattı.
Robert yeni tanıdığının omzuna hafifçe vurdu.
–Bu manastırın ve o güzel limon bahçelerinin, ne hale geldiğini sadece tahmin edebilirim. Her şeyi kendi gözlerinizle bulmalı ve görmelisiniz. Büyük medeniyetler, bu topraklarda doğup yok olmuş ve şimdi burada sadece koskocaman bir pazar görüyorum.
Omletin kalanını çabucak bitirdi ve anahtarları masaya koyan Robert mutfağa gitti. Az önce görünen birkaç işçi, aceleyle kasaları bodruma taşımaya başladılar.
Hayk gözleriyle anahtarı göstererek,
–Davi, bu senin, dedi, – Üst katta küçük bir stüdyo ve iki kişi için yeterli alan olmalı. Yakınlarda bulunan akrabalarımın birinde kalacağım. Yapmam gereken bazı önemli işlerim var, canın sıkılırsa veya konuşmak istersen benimle barda buluş.
–Akşamları burada DJ set çalabilirim.
–İyi fikir!
Çıkışta Hayk, elinde birkaç seyahat broşürü olan ve omzuna spor çanta taşıyan, genç, esmer bir kadınla karşılaştı.
Janna içeri girdi ve yalnız oturan Davi’yi çay içerken gördü. Karşıdaki silueti fark ederek, Davi yukarı baktı. Bir süre güzel kızın neden ona baktığını ve eliyle selamlama hareketi ettiğini anlamadı. Jannette masaya yaklaştı, çantasını çıkardı ve kanepeye koydu.
–Simon, sen misin?
–Benim büyük büyük babam. Ben Janna, Jannette.
Davi şaşkınlıkla mavi gözlerinin içine baktı ve yazışmadaki tüm detayları nasıl olur da sormadığını merak etti.
Janna karşıda bulunan hasır koltuğa oturdu ve utancından açıklama yapıp yapmayacağı konusunda kararsız kaldı.
Sonunda Davi elini uzattı.
–Merhaba, seni erkek sanıyordum. Sürpriz işe yaradı!
Janna gülümseyip elini sıktı.
–İşte şimdi ve burada tanıştık! Mutlu bir şekilde…
Biraz sessiz kaldıktan sonra,
–Unutulmaz bir uçuş için teşekkür ederim, diyerek sözlerini tamamladı.
Hafif bir rüzgârın esintisi geldi. Bu ya limon tadı hissi ya da tatlı-ekşi parfüm kokusu gibiydi. Bu an sonsuza dek onların hafızalarında iz bıraktı.