Egretta Garzetta
վիրավոր թռչուն
_Նազի՜կ…
_Դու՞, նորի՛ց այստե՞ղ…
Նազիկը նորից գազազեց, երբ տեսավ իրեն։
_Նա՛զ, թող մոտենամ քեզ, գրկեմ։ Կարոտել եմ։
_Հեռացի՛ր, սա՛ քո տեղը չի՛։ Սա ի՛մ տեղն է։
Նազիկը ոտքի ելավ։ Նայեց շուրջը, նորից քար է փնտրում։
_Նազի՛կ, մի՛ արա՛…
Բայց քույրը ջղայնացած հրեց նրան ու փախավ դեպի աղբյուր։
_Նա՜զ, ինչու՞ ես այդպես վարվում իմ հետ։ Մի փախչի՛… կանգնիր խոսենք, քույրի՜կս…
Նազիկը, որ ճարպկորեն ցատկելով քարից քար, անցել էր աղբյուրի մոտով ու արդեն հասել էր գետափին շրջվեց ետ ու բարկացած գոռաց.
_Գնա՛ ետ։ Քո տեղը այստեղ չի՛։ Դու՛, պետք է վերադառնաս… գնա՛, ընտանիքի մոտ… անսիրտ, երեխադ ու՞մ հույսին ես թողել։
Նազիկը մի ոստյունով հայտնվեց Սոնայի առաջ ու մի ուժգին հարված հասցրեց նրան։ Ու նորից տապալեց գետնին.
_Սոնա՛, հեռացի՛ր… գնա՛, գնա՛, սա քո տեղը չի՛… Սահակիդ մոռացել ես…
Ու նորից Սոնան կուչ եկավ քրոջ հարվածների կարկուտի տակ։ Կուչ եկավ ու ուշքը կորցրեց։ Բայց քիչ անց ուշքը եկավ ու առանց ինչ որ վերքի նստեց հողի վրա։ Քույրը նստել էր դիմացի քարին։ Նրա աչքերը լիքն էին տխրությամբ։ Նազիկը անթարթ նայում էր։
Սոնան ոտքի ելավ։ Ցավ չէր զգում։ Ոչինչ չէր զգում։ Քույրը աչքերը չէր կտրում իրենից ու քանի գնում ավելի էր տխրում։ Սոնան մոտեցավ նրան։ Ու բացեց ձեռքերը, որ գրկի։ Նազիկը ժպտաց աչքերը արցունքներով լի։ Ինչու՞ է հուզված, գրկեց քրոջը։ Սոնան փակեց աչքերը ու սեղմեց քրոջը իրեն։ Ինչքա՜ն էր կարոտել։
_Նազո՛, անուշի՛կս…
_Սոնա՛, կներես քույրիկս, ինձ էլ կներես, Արամին էլ կներես… գնա՛, երեխադ քո կարիքը ունի…
Հանկարծ օրիորդը երկու ձեռքով կպավ Սոնայի կոկորդից ու գցեց գետնին։ Ինչ որ քար գտավ ու ինչ ուժ ուներ հարվածեց Սոնայի գլխին։ Հարվածեց այնպիսի ուժով որ Սոնայի ուղեղը վայրկյանում անջատվեց։
…․․
_Սոնան նորից կլինիկական մահ է անցկացրել։ Այս անգամ մտածում էի մեռնելու է,_պատմում էր բուժքույրը մեկին հեռախոսով, երբ մոտեցավ Նարեկը։
_Ո՞վ… Սոնա՞ն….
Հանկարծակի եկած աղջիկը շանթահար ետ նայեց։ Կարմրեց ակնթարթում ու անջատեց հեռախոսը։
_Աղջի՛կ, քո՛ հետ եմ։ Իմ Սոնայի մասին ես խոսում։ Խոսի'ր…
Աղջիկը վախեցած նայում էր ու ոչինչ չէր կարողանում ասել։
_Ինչու՞ ես լռում։ Լեզուդ կապ ընկավ։ Խոսի'ր աղջի՜… ի՛մ Սոնայի՞ն եք զոռով փրկել… նրա՞ մասին էիր խոսում։
Վայրենի դարձած Նարեկը գնաց սփրթնած բուժքրոջ վրա։ Բռնեց նրա արմունկը ու ցնցեց.
_Խոսի՛ր…
_Բա՛ց թողե՛ք։ Հանգստացե՛ք, պարոն Սիրունյա՛ն։ Այո նրա մասին էի խոսում։ Բայց հիմա վիճակը լավ է, նույնիսկ ավելի լավ։ Բա՛ց թողե՛ք, ցավեցնում եք։ Արդեն լրիվ խելագա՛ր եք դարձել։
Նարեկը հավաքեց իրեն։ Օրիորդի խոսքերը սթափեցրին իրեն։ Ի՞նչ է անում։ Իրոք խելագա՛ր է դարձել։ Բայց ի՞նչ է նշանակում ավելի լավ քան առաջ։
_Ներեցեք ինձ։ Իսկապես խելագար եմ դարձել։ Ե՛ս… ես արդեն չեմ հասկանում ոչինչ… ու՞ր եմ գնում, ի՞նչ եմ անում…
_Եթե չիմանայի ինչ է կատարվել ձեր ընտանիքի հետ, երևի կդիմեի ոստիկանություն։ Բայց աչքի առնելով վերջին դեպքերը, չեմ ուզում ավելացնել ձեր պրոբլեմները։ Պարոն Սիրունյա՛ն, ձե՛զ պետք հանգիստ։ Դուք շատ դյուրագրգիռ եք…
_Հանգի՜ստ… այլևս հանգիստ չկա՛ իմ կյանքում։
Բուժքույրը ուղղեց սպիտակ խալաթի թևը։
_Հանուն ձեր հարազատների՛, դու՛ք, պարտավոր եք պայքարել։ Սոնան՝ ձեր կինը, իսկական ռազմիկ է։ Այս հինգ տարվա ընթացքում, ինչ աշխատում եմ այստեղ, չեմ տեսել նման հիվանդ… արդեն ոչ թե ձեռքերով, այլ ատամներով է կպել կյանքից… կպել է ու բաց չի թողնում։
Չգիտեր տխրեր, թե ուրախանա՞ր։
Նարեկը հոգնածությունից նույնիսկ զարմանալու ուժ չուներ։ Ուզում էր լացել անզորությունից։ Բայց և արցունք չէր մնացել։ Բուժքույրը տարավ նրան աշխատասենյակ։
_Նստե՛ք, ես հիմա կկանչեմ բժիշկին։ Նա կարևոր լուր ունի ձեր համար։
Շուտով աղջիկը վերադարձավ։ Մտավ մազերը կարմրոտ ներկված ցածրահասակ ու թմբլիկ տարեց մի կին։ Նարեկը այնպես էլ չկարողացավ պահել մտքում նրա անունը՝ Անգելինա թե Անժելինա… լավ դա հիմա կարևոր չի։ Նայենք ի՞նչ է ասելու։ Բժիշկը բարևեց ու նստեց աթոռին, ինչ անել հրավիրեց և Նարեկին։
_Ե՛ս, շտապում եմ։ Չեմ նստելու։ Լսում եմ ձե՛զ։
_Սոնան այսօր կրկին կլինիկական մահ է անցկացրել։ Վիճակը շատ բարդ է։
_Հիմա՞…
Նարեկը կլանում էր ամեն մի բառ ինչպես օդ։ Վերջապես ցոլաց լույսը այս մթության մեջ։ Սոնան ուշքի կգա ու կասի ինչ է եղել Սահակի հետ։
_Չգիտեմ ինչո՞վ կօգնի ձեզ… բայց Սոնան մի քանի բառ ասաց…
_Ինչպե՞ս, կինս ուշքի է եկել ու դուք չէիք ասում,_բղավեց տղամարդը։
_Եթե ուշքի գար կասեինք։
_Բա ինչպե՞ս է խոսում։
_Երբեմն այդպես լինում է։ Հիվանդը զառանցում է։ Երբեմն դա անկապ բառեր են, երբեմն կյանքի վերջին դեպքերի հետ կապված…
_Մի երկարացրե՛ք… ի՞նչ է ասել։
_Մի՛ կոպտե՛ք, երիտասա՛րդ։
Նարեկի աչքերը կլորացան, բայց գերադասեց լռել միայն թե իմանա Սոնան ի՛նչ է ասել։
Բժիշկը իհարկե հասկացավ երիտասարդի տրամադրությունը, բայց անվրդով շարունակեց.
_Ձեր կինը անվերջ կրկնում էր. «Ի՛նձ է՛լ կներես, Արամի՛ն է՛լ կներես, գնա, երեխադ քո կարիքը ունի»։
Նարեկը անշարժ մնացել էր տեղում։ Ամբողջ լսածից մտքում պահեց միայն աներձագի անունը։ Կսպանի Արամին, եթե այդ շունը կապ ունի իրենց տանը կատարված դեպքերի հետ։ Դուրս նետվեց հիվանդանոցից ու նրա մեքենան սլացավ դեպի աներձագի տան կողմ։ Թմրամոլը՛… ինչպե՞ս հենց սկզբից գլխի չընկավ, որ այդ անասու՛նն է մեղավո՛ր բոլոր դժբախտությունների մեջ։ Մի քանի անգամ զանգեց, բայց պարզվեց որ հաշվին փող չկա։ Ուստի չգիտի, այդ այլանդակը տանն է, թե չէ՞։ Տեղ հասնելուն պես վազեց մտավ աներձագի բակ։ Բնից պրծած շունը քիչ մնաց կպչեր ոտքից։
_Դու էիր պակա՛ս…
_Շարի՜կ, Շարի՜կ,_վազեց աներձագի կինը։ Նա իջավ պատշգամբից ու սաստեց շանը։ Շարիկը քաշվեց բույնը։
_Ու՞ր է ամուսինդ։
_Ի՞նչ իմանամ։ Առավոտից դուրս է եկել,_անտարբեր պատասխանեց Զանիկը։
_Տանը չի՞։
_Ո՛չ։ Ասաց գործ ունեմ։ Գնա՛ց։
Նարեկը մեծ հաճույքով կփշրեր այդ անզգամի ատամները, բայց զսպեց իրեն։
_Ուրի՞շ ոչինչ չասաց։
_Ո՛չ։ Միայն որ Սոնայի հետ է կապված։ Մտածեցի քո հետ է։ Իմիջիայլոց ինչպե՞ս է Սոնան։ Ի՞նչ լուր կա որդուցդ։
Այդ «իմիջիայլոց» հարցերը եռացնում էին արյունը երակներում։ Նարեկը աչքաթող արեց այդ հարցերը ու խնդրեց զանգել Արամին։
_Իմացի՛ր որտեղ է։
Զանիկը դժգոհությամբ հանեց անդրավարտիքի գրպանից նոր հեռախոսը։ Սակայն ամուսինը չբարձրացրեց։
_Տու՛ր այստե՛ղ,_Նարեկը խլեց հեռախոսը որ ինքը հավաքի աներձագի համարը։ Բայց ինչ տեսավ երբ նայեց հեռախոսի էկրանին։ Զանիկը ոչ մեկին էլ չէր զանգել։ Նարեկը կատաղած ցուլի նման բռնեց Զանիկի խալաթից։
_Գլուխդ կջարդե՛մ, աղջի՛կ, ու՞մ ես ապուշի տեղ դնում։
_Արա՜մ,_սարսափած ճչած Զանիկը,_օգնեցե՜ք, սպանում են։
Ու չգիտես որտեղից պատշգամբում երևաց Արամը, քնաթաթախ, անդրավարտիքը կոճկելով։
_Ի՞նչ ես անում ծո՜,_հազիվ լեզուն բերանում շարժելով ասաց նա։ Ոտքերը հազիվ բերին Նարեկի մոտ։
_Սա՛ քո ամուսի՛նն է, որ տանը չէ՞ր,_բղավեց Նարեկը։ Բաց թողեց Զանիկի խալաթը ու վազեց դեպի Արամը։ Ամբողջ ուժով բռունցքով հարվածեց նրա ծնոտին։ Արամը ցավից գալարվեց հողին։ Նարեկը ևս մի քանի անգամ ոտքերով հարվածեց։ Զանիկը անդադար օգնության էր կանչում։ Բայց ոչ մեկն էլ չերևաց։ Այս բակի վեճերը, ոչ մեկի համար նորություն չէին։
_Բա՛ց թո՛ղ Արամին։ Սպանեցի՛ր,_Զանիկը նետվեց Նարեկի ոտքերի տակ,_բավակա՛ն է… խիղճ ունեցի՛ր…
Նարեկը մղվեց որ ևս մի քանի հարված հասցներ աներձագին։ Բայց ոտքերը ընկած Զանիկը խանգարեց։ Ինքը գուցե և գազան է դարձել, բայց դեռ չի հասել այն աստիճան որ կնո՛ջ հարվածի։
Զանիկը օգնեց մարդուն ոտքի կանգնել։ Արամի բերանից արյուն էր հոսում, շրթունքը պատռել էր։
_Քեզ ի՞նչ է պատահել,_թոթովեց նա։
_Ու դու՛ երե՛ս ունե՞ս նման հարց տալու։ Պատմի՛ր ամեն ինչ, թե չէ կսատկացնե՛մ։
․․․․․
Ուշ գիշեր էր, երբ տեսավ մղձավանջային երազներից հերթականը։
Մի մութ միջանցք, ինքը վազում է նրա միջով թակելով բոլոր դռները, ու բոլորն էլ փակ։ Մեկ էլ տեսարանը փոխվում է․ տեսնում էր իրեն տանը անկողնում պառկած. դրսում անձրև է գալիս։ Մթագնել էր ինչպես դրսում այնպես էլ ներսը։ Ու հանկարծ կայծակը լուսավորում է պատուհանից այն կողմ մի սև ուրվագիծ… տղամարդու կերպարանք… գիշերային մթության մեջ դեմքը չի երևում… մութ ու ահավոր… մեջքով սարսուռ անցավ… ինչպե՞ս է այդ մարդը կանգնել, եթե իր ննջասենյակը երկրորդ հարկում է ու իր կողմից չկա պատշգամբ։ Օդի՞ մեջ… ո՞ր ուժն է պահում հողից այդքան բարձր… Քրտնեց, վախենում էր շնչել… ուրվագիծը չէր շարժվում, համառորեն նայում էր իրեն… այո՛, նույնիսկ չտեսնելով նրա դեմքը խավարի մեջ, Նարեկը մարմնի ամեն բջջով զգում էր, որ այդ դևը անթարթ հետևում է իրեն։ Անշարժ, հորդառատ անձրևի կաթիլների տակ, գլխարկը հագին սև ուրվագիծը սարսափեցրեց Նարեկին։ Նրան թվաց թե սիրտը կանգնելու է… ինքը սատանան է եկել պատուհանից նայում, թե չէ ինչ ուժ պիտի պահի նրան այս բարձրության վրա։
–Սիրունյան, հանգստացի՛ր…
Մեկի բարձր ձայնը արթնացրեց երիտասարդին։ Փրկեց… Նարեկը քրտինք ջուր էր։ Սարսափելի երազը դեռ դողացնում էր։ Նայեց որ հատակին է պառկել, շտկվեց, դարձավ իրեն արթնացնողի կողմ։ Բայց ոչ մեկը չկար։ Սարսուռը պատեց ողջ մարմինը։ Բա ո՞վ արթնացրեց։ Մի՞թե ինքը գժվում է… ու չի նկատում… Այս ճաղերի ետևը ինքը մենակ էր։ Աշխատողները կից պատից այն կողմ էին։ Ուրեմն ո՞վ էր կանչողը։ Բարձրացավ ոտքի ու մոտեցավ ճաղերին։ Եթե մնա այստեղ գժվելու է։
