Egretta Garzetta
Նա
Հայրս առողջացավ, ոտքի ելավ․ եկավ ժամանակը բացահայտելու իրողությունը։ Կեղծ ամուսնությունը տևեց չորս ամիս։ Ընթացքում մեր բիզնեսը դարձել էր ընդհանուր ու հասել մեծ բարձունքի։ Երբ հայտնեցինք մեր մտադրությունը ծնողներս, չզարմացան, ասես սպասում էին նման ավարտի։ Ցավոք սրտի նրանց մեր բաժանումը ընդհանրապես չհուզեց։ Մայրս ասաց․ «Ոչինչ, հիմա որ դարն է, որ ամոթ լինի»։ Գուցե եթե Սեդան լիներ հարազատ մայրս այդպես չէր արձագանքի, կարող է հենց սկզբից արգելեր հորս ստիպել ինձ ամուսնանալ։ Գարիկին նա չէր թողնի նման զոհաբերություն անել։ Եղբայրս ծաղրեց թե, շուտ հանձնվեցիր։ Ի՞նչ նկատի ուներ այնպես էլ չհասկացա։ Միայն Սալոմեի մայրը դժգոհեց, թե սխալ է բաժանվել, ամեն ինչ կարելի է ուղղել, պետք չի ռադիկալ կերպ լուծել տվյալ հարցը։ Բայց որոշումը ընդունված էր վաղուց։
Շատ եմ տանջվել, երբ նա մատանին հանեց մատից ու տվեց ինձ։ Աչքերը լիքն էին արցունքներով, երբ նստում էր տաքսին։ Տեսա ինչպես հեռացող մեքենայում լացում է ու չգնացի հետևից։ Սիրտս պոկվեց կրծքիցս ընկավ ջարդվեց, մտովի սլացա նրա հետևից խփեցի մեքենայի պատուհաններին, գոռացի կանգնել, չտանել իմ սիրուն։ Բայց իրականում մեխվել էի տեղումս ու անշարժ հայացքով հետևում ինչպես սպիտակ մեքենան սևացնում է կյանքս։ «Գնա հետևից»,—գոռում էր ներքին ձայնս։ Էությունս մղվեց նրա հետևից, բայց մարմինս մտավ տուն ու հանգիստ պառկեց մահճակալին։ Հոգու խորքում վախենում էի խաբված դուրս գալ։ Գուցե սա նրա վերջին խաղն էր հանդիսատեսի համար։ Բայց ես արդեն ճանաչում էի նրան ավելի լավ քան ինքս ինձ։ Դա դերասանություն չէ՛ր։ Ինչու՞ չասացի որ սիրում եմ։ Ինչու՞ լռեցի։ Մոխիր դարձա․․․ քամու գերի․․․
Հետաքրքիր էր, մենք բաժանվեցինք, բայց ո՛չ չորս ամսվա ընթացքում համտեղ դարձած գործը։ Ոչ մեկը չէր էլ հիշում մեր մասին։ Այն բոլոր մարդիկ՝ հարազատները, որ կաթում էին ուղեղիս թե ամուսնությունը Սալոմեյի հետ անհրաժեշտ է, նույնիսկ չէին էլ հիշում իրենց ասած խոսքերը։ Կարծես ընդհանրապես ոչինչ չէր եղել։ Այն որ օր ու գիշեր անվերջ կրկնում էին ․ «Ամուսնացի՛ր, դա հարկավոր է ամբողջ գերդաստանին» ակնթարթում մոռացվեց։ Ինչու՞ համոզվեցի։ Թույլ գտնվեցի։ Ում աչքին պիտի երեևայի։ Ի՜նչ պիտի ձեռք բերեյի։ Ծնողական սեր, որ կյանքում չեմ ունեցել։ Հիմար չէի ու զգում էի ինչպես փոխվել էր հորս ու մորս վերաբերմունքը իմ հանդեպ։ Գուցե և նրանց աչքերում հաճոյանալու ցանկությունը վերջին կաթիլն էր համաձայնվելու։ Ինքը Սալոմեն էլ դեմ չէր, նույնիսկ ինքը առաջարկեց «պատժել» մեր ծնողներին։ Սակայն պատժվեցինք միայն իրենքս։ Հայրս հենց ոտքի կանգնեց, իսկույն վազեց իր աշխատասենյակը ստուգել հաշիվները՝ իմ ու եղբորս աշխատանքը, Գարիկը վերջերս խելքի էր եկել։ Սալոմեյի բացակայությունը մեր տանը զգաց միայն Մերին։ Տխրում էր, բայց ցույց չէր տալիս։ Միայն անվերջ դժգոհում էր փուչ բաներից ու գնում-գալիս վիճում հետս։ Աչքերն ասում էին․ «Դու տղամարդ չես, փալաս ես»։
Տարիներ անցան այդ օրվանից։ Տարիներ շարունակ արդարացումներ էի գտնում։ Չէ՞ որ դա հանաք ու խաղ էր։ Իսկ զգացմունքներս միայն խաբկանք էին։ Շլացել էի տեսնելով հարսի համազգեստով աղջկան։ Ինչու՞ մինչև այդ չէի նկատում նրա գեղեցկությունը։ Չլինի՞ թե վարսավիրանոցը ու հարսի շորը հրաշքներ են գործում։ Սիրել էի նրան վաղուց։ Ե՛րբ պատմում էր երազանքների մասին, ե՛րբ պլանավորում էր ապագան, ե՛րբ մենակ նստում էր սրճարանում, իսկ ես իմ գործերին էի, ե՛րբ ծանոթացնում էի ազգականների հետ, ու նա ժպտում էր ընդունելով շնորհավորանքի խոսքերը։ Լույս էր վառվում նրա պայծառ աչքերում, երբ սկսում էր պլանավորել մեր հարսանիք-բեմադրությունը։ Լցվում էր անբացատրելի աշխուժությամբ։ Մեր կեղծ ժամադրությունները դարձել էի սպասելի։ Վերջը այնքան էր բացվել առաջս ու վստահում, որ կիսվում էր անձնական գաղտնիքներով։
