Egretta Garzetta
Նա
«Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ մենք չկարողացանք բացահայտել մեր կեղծ հարսանիքը»,—անվերջ հնչում էր նրա ձայնը։
Կանցնի՛, պիտի՛ անցնի, առավոտյան երբ տեսնեմ նրան ջինսերով, ամեն ինչ կանցնի։ Սակայն առավոտին չհասանք․ նորից հարսի շորով տեսա․ անսպասելի հնչեց հեռախոսի ձայնը։ Մայրս էր։ Լսածս սարսափեցրեց ինձ։ Հայրս տան ճանապարհին խիստ վատ զգացել իրեն ու ավտովթարի են ենթարկվել։ Մեքենայում ինքն, Մերին ու մայրս են եղել։ Լուրջ վնասվածքներ չունեին։ Լուրջը հորս սիրտն էր։ Հիվանդանոցում էին։ Վազեցի Սալոմեյի համարի մոտ, զգուշացնեմ, որ գնում եմ։ Երևի դեմքիս արտահայտությունը անհանգստացրեց Սալոմեին։ «Ի՞նչ»։ «Հայրս վատ է»։ Նա եկավ հետս հիվանդանոց հարսի շորը հագին, մնաց մոտս մինչև ուշ գիշեր, անվերջ կրկնում էր․ «Ամեն ինչ լավ կլինի»։ Ոչ մայրս, ոչ էլ Մերին վնասվածք չունեին։ Գարիկը դեռ չէր հասել։ Աստված գիտեր ուր է։ Բայց նրա ներկայանալուց հետո մորս աչքերը լուսավորվեցին։ Սալոմեն անշշուկ էր։ Նույնիսկ մոռացել էի, որ հաց չի կերել մինչև Մերին չհիշեցրեց, որ ընթրել է հարկավոր։ Ի՜նչ ընթրել, մենք նախաճաշ չենք տեսել։ «Տար նրան տուն»,—խնդրեցի քրոջս։ Բայց Սալոմեն հակաճառեց․ «Կմնամ քո հետ»։ Գործի անցավ նաև մայրս, համոզվեց միայն երբ ասացի, թե բոլորս էլ գնում ենք տուն։ Այդ րոպեին խառնվել էին իրար բոլոր զգացմունքներս։ Հորս վիճակը ծանր էր, սրտի կաթված էր ստացել․ մյուս կողմից Սալոմեն, մեր պլանը շուռ եկավ․․․ Նայում էի նրան, տեսնում ինչպես տանջվում է․․․ և՛ թողնել հեռանալ չի կարող, և՛ մնալ չի ուզում․․․ «Ձեր սենյակը տղաս․․․» այս բառերը երբ լսեցի միտս եկավ, որ այստեղ առանձին քնել չենք կարող․․․ օրիորդի աչքերը հարցական գամվեցին ինձ․․․ փրկություն էին աղերսում․․․ «Մա՜մ, Սալոմեն դեռ կքնի Մերիի սենյակում, իսկ ես մնալու եմ հիվանդանոցում»։ Իհարկե մորս այդ որոշումը զարմացրեց, ծուռ-ծուռ նայեց հարսին։ Մերին ջղայնացած աչքերը ոլորեց մեր վրա ու ուղեկցեց «կնոջս» իր ննջարան։ Կեսգիշերին այդ երկու խելոքներն հիվանդանոց եկան։ «Ստիպեց, որ գանք։ Մաման չգիտի։ Հորքուրի հետ տանն է»։ Սալոմեն միայն ժպտաց, Մերիի հագուստով էր, նստեց կողքս։ Կողքս էր ե՛րբ մեկնեցինք Մոսկվա, ե՛րբ վերադարձանք, ե՛րբ գործի էի գնում, բիզնես, որի բարելավման համար ծնողը ծախում է զավակին, ե՛րբ հորս հանգիստ էր պետք, ու համբերությամբ երջանիկ ընտանիք էինք խաղում․․․ Մամայիս հարցին, թե ինչու ենք առանձին քնում, պատասխանեցի, որ եկեղեցով դեռ ամուսնացած չենք, ու քանի հայրիկս ոտքի չի կանգնել, ամոթ է ինչ-որ ծիսակատարության մասին մտածել։ Սալոմեն տեսնում էր ինչպես եմ տանջվում, հորս վիճակը ու վզիս մնացած գործերը հոգիս կերան․․․ շատ բանից գլուխ չէի հանում։ Ճիշտ ասած մեծ օգնություն ցուցաբերեց Սալոմեյի հայրը։ Գարիկը օրերով կորչում էր, գալիս հարբած։ Տուն էր մտնում խեթ-խեթ նայում մեզ ու բարձրանում իր սենյակ։ Օրիորդը գթառատության քրոջ նման գալիս էր հետևիցս, արդեն գիտեր քանի գդալ շաքարով թեյ եմ սիրում ու ինչպիսի ուտեստներ․․․ աշխատում էր մեղմել վիճակը, շեղում ուշադրությունս, խոսում էինք աշխարհի մի ծայրից սկսած, մյուսից՝ վերջացրած․․․ նա իմ հարազատ հոգին դարձավ, ինչպես և ես՝ նրա․․․ վազում դիմավորում էր, պատմում ինչպես անցավ օրը, փորձում ցրել դժգույն մտքերս, նույնիսկ հայտնաբերել էր ձայնագրման ստուդիա՝ հաճելի անակնկալ իմ համար․․․ վերջապես երկուսս էլ հասկացանք, որ սիրում ենք իրար․․․ հասկացանք ու լռեցինք․․․ ոչ մեկս չունեցավ քաջություն անկեղծանալու ու պատմելու զգացմունքների մասին։ Սրտի խորքում երկուսս էլ տեղ էինք թողել այն մտքին, որ սա խաղ է, լա՛վ խաղ։
