Egretta Garzetta
Միկան
_Բաց թող դրան։ Նայի՛ր ինչքա՜ն բան կա,_սենյակերից մեկից վերադարձավ զարդամանով։
_Գո՜ռ, արյունը չի կանգնում։ Արյունաքամ կլինի։ Դու մոտդ հեռախոս ունես։ Զանգի՛ր շտապ օգնություն։
_Քեզ ասում եմ թո՛ղ դրան, ու անցի՛ գործի։ Մեզ ի՞նչ․․․ մենք ուրիշ գործով ենք այստեղ․․․
_Ա՜խ, գլուխս,_հազիվ շրթունքները շարժեց օրիորդը։
_Ուշքի է գալիս,_վախվորած ասաց Գոռը,_փախա՛նք… պակաս է դեմքերս տեսնի… շտապի՛ր Միքայե՛լ․․․
Տագնապով քաշեց ընկերոջ թևը։
_Ցավու՜մ է,_շշնջաց աղջիկը ավելի հստակ ձայնով։ Ձեռքը տարավ դեպի ծոծրակը։
Միկան տարակուսած նայեց նրան, ապա ընկերոջը։
_Գնացի՛նք,_բղավեց հանցակիցը ու վազեց դեպի դուրս։
Ի՞նչ անել։ Զանգել թե ո՞չ։
Հաջորդ օրը, օրիորդը սկզբում լսեց ինչ-որ տեխնիկայի տկտկուն, երբ բացեց աչքերը տեսավ հիվանդանոցի սպիտակ պատերը։
_Բալե՛ս, ինչպե՞ս ես։
Մայրն էր։
_Մա՜մ, ի՞նչ է պատահել։ Ինչու՞ եմ այստեղ։
_Դա կարևոր չի՛։ Գլխավորը դու լավ լինես։
_Մա՞մ․․․
_Դու ոչինչ չե՞ս հիշում։
Դուստրը բացասական պատասխան տվեց։
_Ոչի՛նչ չե՞ս հիշում։
_Ո՛չ, մա՛մ… գլուխս ասես թմրել է։
_Դե՜, ուրեմն հետո՛ կխոսենք։ Հիմա քեզ հանգիստ է պե՛տք։
Մայրն մոտեցավ ու համբուրեց դստեր այտը։ Աղջիկը նոր տեսավ մոր արցունքներից ուռած աչքերը։
