Дмитрий Максимович Акулич
Ляцець у неба
Сціраючы пяткі да болю!
Знайшоўшы начную дарогу агнёў,
Абмяркоўваю цяжкую долю.
09.2017
*****
Так, я закаханы…ня прыдумляю!
Бо поўняцца табою думкі.
Твой вобраз я не адпускаю.
У руцэ, тваю руку трымаю.
Прачнуліся і матылі ўнутры –
Сябе я незвычайна адчуваю.
Так, я шчаслівы, у куражы!
Я ўсё заўгодна атрымаю!
Мне так прыемна, мы ўдвох!
Без доказаў, усё зразумела:
Я пакахаць папраўдзе змог.
Іду на подзвігі я смела.
Скарб мой, маёй душы.
Ты больш за ўсіх тут значыш!
Спыніла ты шалёныя вятры.
Ты цяплыню даруеш. Ты мой зайчык!
08.2019
*****
Зямля пад намі не рухома.
Спыніла час у нас.
Няма сустрэч, няма і дома.
І знік у сэрцах бас.
Няма тваёй рукі,
Майго пляча з табою…
Няма вясёлкавай дугі.
Паддаліся спакою.
Я з думкай пра цябе,
Губляць было і ёсць балюча!
Я з болем у барацьбе:
Да свету, я калючы.
Не ведаю, дзе ты.
Ці ўспамінаеш пра мяне!?!
І ў цемру кінуты гады,
Прычына крыецца ў бядзе.
Пад намі нібы парасон,
Прамень нам не даступны.
Хацелася, каб толькі сон,
А раніцай твой голас чутны!
08.2017
*****
Мне хочацца ляцець туды,
Дзе ззяюць зоркі…і праз хмары,
Ляцець, праз кропелькі вады.
Нібы дзіця, але ж я дужа сталы.
У марах маляваць сузор'е
І ахінаць прыемных тысяча планет!
Дзе кожны час, своё надвор'е.
Няма навін у стужкі бед.
І будаваць салодкія вясёлкі,
Каб усміхалісь шэры змрокі!
Рабіць, няхай і невялікі крокі,
Да той яскравай большай зоркі.
Узровень і ўзрост не значны,
Калі ты цалкам узляцеў!
Але ў кожнага свет розны.
Цябе адзін ён зразумеў.
Не існуюць навогул межы.
Паветра непатрэбна ў гэты час.
Галоўны ты, ты незалежны!
Складаеш свой прыгожы сказ!
04.2018
*****
Мне ёсць яшчэ аб чым казаць
І я пушчаю свае карані!
Каб шмат гісторый напісаць,
Пра знойдзеныя мною камяні.
Я не імкнуся да вяршыні,
Да той паэзіі лепшых імён!
На ліст кладу я ўспаміны,
Пражытых мною розных дзён.
І ёсць жаданне, каб чыталі.
Знаходзілі ў вершах сэнс.
Каб у жыцці сваім не заблукалі,
Рабілі вынікі па перш.
Ад маіх слоў і меркаванняў,
Можа кранецца штосьці ўнутры!
Шмат у мяне абгрунтаванняў.
Застацца ў гэтай сферы назаўжды.
01.2019
*****
Не губляй сябе мой сябар,
Як не было тут дрэнна.
Змяні! Зрабі! Ёсць выбар!
Зрабі, як трэба. Так!? Дакладна.
Хопіць трываць усе знявагі,
Не забывай, ты можаш памяняць!
Спыняюць цябе толькі страхі?!
Пара ўладу нам мяняць!
Быць кожны тыдзень нібы раб,
Плаціць за тое, што не маеш?
Пара на плошчу выйсці, каб,
Казаць, што ў душы трымаеш!
Улада ўспамінае пра народ,
Калі пара ўзяць падатак!
А як жыве наш патрыёт?
На вопратцы не мала латак.
Па тэлевізары краіна для жыцця,
На самай справе ўсё не так!
Праблемы б'юць краіну без канца,
Дыктатар робіць тут бардак.
Пара нам выйсці, памяняць!
Бо толькі разам, мы ўсё зможам!
Не дай сябе больш зневажаць,
З табой мы зможам, пераможам!
10.2017
*****
Грунтоўна збіраюцца аскепкі,
На месца я іх дадаю.
Яны вяртаюцца да сэрца!
Я смутак не трымаю, адпушчу.
Не хутка, паступова іх знаходжу.
У розны дзень, у розны час.
Шмат кіляметраў я праходжу,
Да перамогі, без параз.
Халодны погляд, стан зламаны.
Разруйнаванае каханне – жах!
Спачатку, быў на свет злаваны!
А потым, зраз, я збіраю пазл.
Каб зноў адчуць жыцця пачуцці!
Смак асалоды да вяршынь святла!
І неузабаве, час лятучы,
Пазбавіць сэрца ад біцця!
05.2020
*****
Неба без хмар, сонца іскрыцца –
Мяне сагрэе, дзеліць цяпло.
Сэрца растане і будзе біцца,
Нібы та лёду, там не было!
Так атрымалася, разбушавалася.
Каханне, да дзеянняў ірве!
Побач дзяўчынка мне ўсміхаецца,
Кліча з сабою, наперад вядзе.
Пачуцці прачнуліся зноў.
Які ў адносінах вынік!?
Шматлікіх мінулых высноў.
Матляе наперад гадзiннiк!
Вера ў добрае мяне падымае
І прымушае не сумаваць.
Бо адчуваю, як сэрца кахае,
Я няўдачы стаў забываць!
Зноў я ажыў, цёплыя вочы,
Блішчаць, з задавальненнем хаджу.
Страціў блудныя розныя ночы.
Пяшчотна яе абдыму!
09.2018
*****
Птушак змяняе тлум машын,
А цішыню змяняюць навальніцы.
На гэта шмат розных прычын.
Сцякаюць у бруд крыніцы.
Перабудова многіх схем,
Неразуменне, і ілюзія асобы,
І глупства розных тэм –
Змянілі эталон прыроды.
01.2019
*****
Кроплі дажджу апускаюцца ўніз,
Прызямленне іх разбірае!
Нібы восеньскі, трывожыць капрыз,
Мяне ён знутры забівае.
Адкрытыя вокны, падайце паветра.
Мокрыя шторы нясуцца ўвысь!
Няма тут прастору, ні воднаго метра,
Усё запаўняе разбураны мыс.
Бяжы ад мяне, я раздражненне!
Вільгаць змывае мяне назаўжды:
Шумы вятроў і словы малення.
Сціраюць пражытыя мною гады.
Рвецца з падлогі цёплай вадою,
Лужына, грэе крокі віны.
Брудны ляжу, не годны да бою,
Грахі апускаюць да самага дну!
Чырвонаю лужынай я аб'яднаны,
Змылі чыстай вадою грахі.
З тонкім металам я пахаваны.
З тонкім парэзам, правай рукі.
09.2017
*****
Я зачыню фіранкі вокнаў,
Каб не было зайздросных вачэй.
Адкрыю дзверы, каб ад стукаў,
Пазбавіць прошаных гасцей.
Буду чакаць, шукаць адказы –
Гаючыя размовы ў цішыні.
Рассядуцца свабодна, на канапе,
Сябры, што для мяне як сваякі.
Сумесны ўспаміны пра дзяцінства:
Пра будучы, сучасны час.
Гаворка ідзе: і весела, і чыста,
І цішыню прагоніць гамарня ад нас.
Пазней, разыйдуцца мае сябры
І вернецца стан у ранейшы побыт.
Канапа астывае, дзверы на ключы.
І ў вокнах адчуваецца турбота…
07.2019
*****
Я заблукаў пад моцны ветер,
Які шаптаў мне некалькі разоў.
“Твар чалавечы носяць чэрці!
Застанься, покуль без размоў.”
Дзьмуў дужа моцна, гвалта.
З розных бакоў мяне кранаў.
А я з ідэяй і з даверам, шпарка,
Упарта выхаду шукаў.
І на бяду, зляцела мапа,
Увысь паднялася і не відаць.
А выбар ёсць: наперад ці канапа.
Пару хвілін я разважаў.
Нібыта воўк ці кволы заяц.
Дарэчы, недарэмна ж ён казаў?!
А мож з падманам вецер раіць?
Ці можа, усё ж ён шкадаваў?
Пытанняў шмат, стаю я нерухома.
Павеяў ціхі голас на спакой.
Асела пыл і нерашучасць, стома.
Я вырашыў ісьці дамоў!
04.2020
*****
Я цябе пакахаў!
Мой свет змяніўся.
Нібы па новай я назіраў,
Як свет круціўся.
Абудзіліся мае пачуцці
І думкі да цябе!
Ажылі матылькі ў жываце.
Запал мяне нясе.
Каханне – ты і я!
І гэты погляд дзіўны.
Неверагоднасць, мроя
І гэты час прыхільны.
Раптоўна мы знайшлі:
Сімпатыю, каханне.
На шчасце прывялі,
Усе нашы адчуванні!
01.2019
*****
Ляцяць на поўдзень усе птушкі.
Хутка прыйдзе холад зімовы!
Ляцяць, як маленькія габлюшкі.
Крычаць, перадавая размовы.
Ляцяць, усе тыя, каму не пражыць,
Каму немагчыма застацца!
Час восеньскі хутка бяжыць.
Пара ім ад нас прыбірацца.
Склаліся зграі, там у вышыні,
Зачароўвае іх прыгажосць.
Галаву ўверх, на іх падымі,
Тут яны дома, ці нібыта госць.
Хочацца з імі, туды паляцець,
Ад важкіх праблем ухіліцца!
На свет з вышыні паглядзець,
Атрымаць асалоду, вяртацца.
Развітваюцца, зноў да вясны.
Цяжкі пералёт іх чакае.
Пройдуць гадзіны, тыдні і дні,
Цяпло іх да хаты вяртае.
09.2017
*****
Як і раней, я мару паасобку.
Ад іншых, родных мне людзей.
Яны не хочуць разумець, як сэрца звонку,
Маё імкнецца да сваіх падзей.
Я назіраю, як сыходзіць восень.
Ужо чарговы месяц праляцеў.
А можа марыць ужо досыць?
Не! Не гэтага ў жыцці хацеў.
Дзяўчынка побач, кажа пра сваё.
Мы бачым розніцу ў нашых марах.
Не ведаю, якім жа будзе развіццё:
Шлях будзе брудным ці яскравым.
Пакуль адзін да мар, мне цяжка.
Я крок за крокам, усё ж губляю час.
Усё роўна вераю, як не было далёка
І колькі б ні было ў жыцці параз.
10.2020
*****
Мне не ляцець у зорнае неба,
У дзіўны космас вышыні.
Няма не збожжа, тухне глеба!
Пустэча, душу не крані.
Спякота льецца дужа шмат
І без вільготнасці хварэюць карані.
А я у руцэ трымаю скарб!
Ён не патрэбен тут, пакуль ёсць прамяні!
Ззяюць і быццам кажуць пачакаць,
Не ведаю, як гэта растлумачыць!
І думкі свае пакуль затрымаць,
І просяць у гэтым сэнс убачыць.
А я хвалююся і хочу ўсё хутчэй.
Я гатаваў сябе не першы тыдзень!
Зрабіць сябе сапраўдным, каб вышэй,
Падняцца, каб не бачыў злыдзень!
Каб не пыталі – чаму так, не гэтак!?
Каб было што ў адказ казаць.
Пакуль сяжу на берагах, ля рэчак,
Працягваю чакаць, чакаць…
07.2018
*****
І колькі слоў патрэбна мне,
Каб апісаць усе пачуцці?!
Сустрэлі восень па вясне –
І не відаць мне вольнасці.
Бадзёрасць нібы лужынай,
Ляжыць на глебе кінута.
Любоў была з аддушынай.
Пайшла ад нас, загінула!
Хмары закрылі радасці,
Балючы дождж з маланкаю:
Забытыя душы каштоўнасці
І сэрца б'ецца з ранкаю…
Вятры ганяюць з брудам дні.
Я цалкам з імі. Успаміны…
І не відаць прыгожай, той вясны,
Што напісаў Мусатаў на карціне.
Сонца не топіць цела лёд,
Усмешкай не квітнеюць вусны.
Цябе няма і горкі мёд.
Усё ж віною – мае глупствы…
02.2018
*****
Табе не спіцца? Мне таксама!
Бо мае думкі толькі пра цябе.
На рэшце, часу вельмі мала,
Але пакуль ноч існуе.
Толькі з табою, больш ні з кім,
Кранаю ноччу сэрцам зоркі!
Сапраўдным быць, толькі такім –
Хачу застацца, але колькі…
Яшчэ ў нас з табой сустрэч?!
Не ведаю. Ты не адкажаш.
А раніцай збіраюся я прэч,
А ты ў след прыемна скажаш.
Потым у дзень я нібыта знікаю.
Няма да захаду мяне.
А ў ноч, я зноў цябе кахаю!
