Дмитрий Максимович Акулич
Ляцець у неба
Тыдзень чарговы няўдалы.
Стаміўся я ад сваіх бед.
Фіранкі сонцу не дазволяць,
Каб закрануў мяне прамень.
І думкі дрэнныя ў звычкі гоняць,
Каб больш нічога не паспеў.
Я захварэў, бо я згубіўся.
Нябачыў мары, іх і след.
Я да бяспраўя прытуліўся.
Мне ўсё роўны гэты свет.
10.2020
*****
Навошта гэта мне казаць,
Я сам выдатна бачу.
І немагчыма ад мяне схаваць,
Што не з'яўляецца тут рэччу.
Вочы не хлусяць, выдаюць,
Усе пачуцці да мяне.
Каханку дзеяннямі закрануць,
Не паслухмяны сам сабе!
Гатовы гэта падтрымаць,
Адлюстраванне, кажа ўзаемна.
Хачу я гэта развіваць,
Гэта не можа быць праблемна.
Мы апісалі, што трымаем!
Усё тое, што ўнутры бяжыць!
Мы не па-рознаму кахаем,
Аднолькава мы хочам жыць!
Свае пачуцці ўскалыхнулі,
Нібы адкрылі новы свет!
У адну дарогу мы згарнулі,
Іншым пакінуўшы канверт.
12.2017
*****
Я п'ю зялёную гарбату.
За вокнамі прыгожы краявід.
Ніхто не грукае ў хату,
Грамадства нібы спіць.
Прырода толькі расквітнела –
Зялёны колер рэжа ціш.
Натхненне разам прыляцела,
Пісаць, пра рознасць маіх рыс.
Пачатак новага жыцця – вясна!
Гоніць наперад, піша словы.
Мару душою, як дзіця,
Ледзь адчуваю сябе кволым.
Змяняецца, насамрэч, хутка:
Настрой надвор'я мой.
Зімою мне самотна, брыдка,
А ў весну закіпае кроў.
Думкі прачнуліся яскрава,
Да рэчаіснасці яны бліжэй.
Пішу, каб здзейснілася мара,
Заззяла шчасце ад вачэй.
05.2020
*****
Не ведаю, калі спыню я свае словы!
Спыню я пабудову тэкста, верш.
Можа калі змяню свае жыцця ўмовы,
Пастаўлю штосьці лепшае паперш?!
Ніжэйшае, пакрые шэры пыл
І гэта стане для мяне: “былое”.
Не буду бачыць паэтычных крыл!
Буду я марыць, але пра другое!
Цi можа смерць радкі мае зачыніць,
У выпадку, калі трымаюсь за аловак.
І шмат лістоў са мной загінуць,
А ў памяці, апошні дзень, аўторак.
Не хочацца мне гэту дзейнасць пакідаць!
Я па-сапраўднаму пішу, я не маню!
Але не ведаю, што буду далей будаваць.
Пакуль, я дзеля гэтага жыву!
05.2018
*****
На развітанні, пад захад сонца,
Я адчуваў як загараліся агні!
Становішча душы не так уж змрочна:
Маё каханне побач, каханне ўнутры.
Пакуль знікае ўсё святло насупраць –
Жоўта-чырвоны вугалёк згасае.
Наш пацалунак увечары абудзіць,
Зорак яскравых, добрых, закранае.
Адлюстраваннем нашага кахання:
Разгоніць цемру, дасць святло!
І не сустрэне месяц, да світання,
Ніводнай хмары, больш іх не было.
І да прыемнасці, да асалоды,
Уся гэта ноч, што закранала нас.
Такія блізкія і гэта да спадобы!
Мы аддаляемся ад іншых мас.
Каб больш адчуць нашы пачуцці,
Што саграюць кранаючых вятроў.
Мы разганяем дрэннае і каб без жуці,
Сумесны час жыцця ішоў.
03.2019
*****
Квітнеюць дрэвы пад вакном –
Колер ружова-белы назіраю!
Бяру я кістку ў рукі зноў
І на паперу адчуванні накладаю.
Вясна распачалася ў траўні!
На поўную яе можна пачуць:
Спявае салавей у ранні,
Лісты зялёныя растуць.
Казуркі поўзаюць клапотна.
Або ляцяць, праца прыйшла!
Няма ў іх часу, каб журботна,
На прыгажосць глядзець спаўна.
Я невялікія малюнкі маю –
Як успамін, гісторыя ішла!
У гэтым месцы я паперу запаўняю,
Як расквітнела і сыйшла вясна.
05.2018
*****
Зноў, прабач, прашу я дапамогі.
Каб падтрымала ты мой лёс жыцця.
Застылі мае ногі трохі, ад дарогі,
Заблыталіся ў аскепках шкла біцця.
Разбіўся побыт мой і побач цішыня.
Страшэнная яна, як не жывая.
Заняткі, думкі – гэта ўсё туга.
Тябе, насамрэч, вельмі не хапае.
Блакітны вочы шэрай хмарай
І дачыненьняў болей не відаць.
І да ўсяго, што з захапленнем,
Калісьці змог я назіраць.
Хоць на хвіліну, ты падыдзеш?
Яе мне хопіць. Мне чакаць?
Ты прачытаеш верш, але не прыйдзеш
І не захочаш увогуле шукаць.
10.2020
*****
Я сеў. Задумаўся… А гэта ж праўда:
Няма сапраўдных у мяне сяброў!
Як і цяпер, так будзе заўтра.
Я без падтрымкі іх ішоў…
Тут шмат знаёмых, простых,
Але няма пад назваю “братоў”!
Цяжкія думкі, не разабраць іх,
Без чалавечых пасрэдны размоў.
Няма патрэбнага, карыснага савету,
Як можна абыйсці праблему.
Усім трэба выплаціць манету –
Даўжніком быць без памеру!
Няма бескарыслівага, дарэчы, сябра,
Які прапануе мне дапамогу сам.
Ва ўсіх на тварах бачная фарба.
Распазнаю, не давяраю вам!
Але ж я верыў многім, высновай быў падман,
Абяцанне не хто не стрымаў.
Словы кідаў у чужы чамадан,
А потым іх, нібы, зусім, забываў!
Няма тут сапраўдных, цяпер няма!
Усё ў мінулае даўным даўно сышло.
Гады сяброўства цяпер дарма.
Думкай, расчараванне да мяне прыйшло!
12.2017
*****
Без перапынку прыязджаюць словы.
Ці хопіць месцаў на лісце!?
Каб размясціць і скласці новы.
Верш, што потым скажа пра мяне!
Папера чыстая і вольна,
Запросіць словы на радкі!
Яны спяшаюцца, а дзе павольна,
Са мной падзеляць гэтыя часы.
Натхненне – гэта кіраванне,
Якое абудзіла алфавіт.
Хвіліны ідуць, пара чакання!
Думкі да дзеяння вядуць.
Парадак лiтар белай плошчы,
Мне дораць асалоду ў жыцці!
Прымаць гасцей я шчодры!
Так! Хопіць месца ў душы.
03.2019
*****
Квітнеюць кветкі ў душы.
Кахаю я цябе і гэта так цудоўна!
Куды заўгодна ты ляці, бяжы,
З табою ўсе пачуцці, безумоўна!
Адкрыеш новыя абшары,
Не заўважаеш, як сыходзіць час.
З падтрымкай, удваіх, да мары.
Каханне абдымае разам нас!
І рэчы сталі іншымі твае,
Не заўважаеш у іх ужо праблемы!
Каханне ўсё змяніла і вядзе,
Адзін адказ – няма ўжо дылемы.
Калі ўпаў, цябе падымуць,
Ці не дадуць ўпасці, памыліцца.
Каб у адзіноце не сысці і не згінуць,
Каханне дае сэрцу біцца!
І ўдваіх стварыць адно.
Сям'ю: дзіцяці, маму, тату!
Пісаць, працягнуць палатно,
Дадаць яшчэ адну, у скарбонку, дату.
09.2017
*****
Шмат таямніц у кожным целе.
Шмат розных думак і людзей.
Подзвіг гісторыі, напевы.
Што па сапраўднаму радней!?
Ці добра блытацца ў краіне,
Блукаць пад зоркаю ідэй?
Губляць свой час і свае сілы,
Ад рабаванняў быць слабей!
Не ўцячы ад сваіх мараў.
Верыць, што заўтра будзе лепш.
І не трымаць ад кармы балаў,
І выклікаць сорамна смех.
Чакаць. А можа ўсё ж сыходзіць?
І без імя можна вялікім быць.
Бяздарна здольнасці расходаваць,
Бязглузда проста жыць.
А разумець, які ты чалавек!
Ты не падобны на ўсіх астатніх?
Скарбы твае сапраўдныя, здалёк –
Могуць адкрыць і растлумачыць!
Галоўнае, усё разумець, пасля,
Дарма сябе не забіваць.
Жаць руку сябру. Акрамя,
Таго хто хоча цябе страціць.
11.2018
*****
Вочы стаміліся ад пераездаў.
Баляць і кажуць хопіць, стоп!
Я шмат якіх пабачыў месцаў
І зноў рыхтуюся да новых спроб.
А як жа мне?! Гэта нязменна.
Я падарожнічаю, не стаю.
Бо тыдзень, з позіркам, нястомна,
У кут дыпрэсіі нясе.
А хто рыхтуецца на заўтра
І рухаецца ў новый дзень?
Так гэта ж я, ды ўсё ж нахабна:
Са стомленносцю і ў бядзе.
10.2020
*****
Ідзе па вуліцы адна,
Дзе шмат жоўтай лістоты.
Цярушыцца ад хмар вада
І грызуць яе турботы.
Не чуваць птушыны спеў,
Гул спяшаючых машын.
Колер цёплых дрэў.
Шэрых маляваных спін.
Зараз думаеш аб ім:
Што ён робіць, дзе ён!?
У чаканні, без гадзін –
Адзінота сумных дзён.
Каб прыйшоў, цябе абраў!
Ты чакаеш, кожны тыдзень.
Смутак восені прагнаў,
Нібы зараз восень студзень.
Каб убачыць прыгажосць
І адчуць пяшчоту фарбаў.
Трэба каб з'явіўся госць.
Ён багацце скарбаў!
10.2018
*****
Пакінуў цень туман
І я стаю сярод пустэчча!
Я трапіў зноў у падман.
І сэрца дужа б'ецца.
Няма больш тваіх слоў.
Ты зняла маску – злодзей…
Скрала мой шлях, куды я ішоў.
Цяпер куды мне крочыць?
Змянілася жыццё і небяспечным,
Здаецца мне мой свет.
Бязьлюдным, нібы та бясконцым,
Дзе гарызонту ёсць канец.
Я аглядаюся, подых вільготны.
Раса парыцца ўверх.
Я ў цішыні, тут я нягодны.
Дзе ж ратаўнік, мой чалавек?!
10.2019
*****
Тут па-сапраўднаму няма свабоды!
Свабоды слова тут няма.
Не адчуваючы ўлад клопаты,
Трымаецца з апошніх сіл сям'я.
І ўся зарплата на падаткі,
Жывем мы з вамі ў доўг!
А прэзідэнт нам кажа: “Усё ў парадку!”
Вось гэтым нам ён дапамог…
А дзе ўсё тое, што ён абяцаў?
Ён падмануў народ прыгожа.
Калі народ запатрабаваў, спытаў!
У адказ: “Вам Божа дапаможа!”
Шмат грошай траціць на ахову,
Сябе ён толькі беражэ.
І ў турмы: за свободну мову,
За сцяг і герб свабоды, ён бярэ.
Мы церпім гэта ўсё і марым,
Хочам лепей жыць!
А усё, што трэба – аб'яднацца!
І зможам уладу мы змяніць!
04.2018
*****
Вільготны вецер абдымае твар,
Мазалі на нагах больш балюча!
Не зламаць, з мэтай да мар,
Словы іншых раняць калюча.
Не здольны самастойна зрабіць,
Сваю ўласную думка ўвасобіць.
Казалі яны, хацелі зламiць,
Цяжка ўзбадзёрыць, лепей забіць!
Я чую ўсіх, хто кажа,
Мне не трэба іх меркаванне!
Няхай нават у спіну пакажа,
Я дайду, чакаю спаткання.
Не дагнаць мяне, не спрабуй!
Да мэты я з загартоўкай.
Палкі ў колы? Скараходы абуй!
Са мною муза, вандроўка.
Не здаюся, ламаючы сцены,
Мне нічога іншага, не трэба!
Імчуся да жыцця, да змены,
Як галадоўка, патрабуе ежы, хлеба.
Не закрываючы вачэй,
Каб не заснуць у хаусе жыцця.
Хутка стане мне лягчэй,
Думкі давядуць да канца, ганца.
З думкамі, аб фінішы шляху,
Сябе мяняю, перамагаю!
Імкнуся з мэтай без страху,
Моцна ў сябе веру, не гадаю.
Бясконцасць шляхоў, мастоў, камянёў.
