Дмитрий Максимович Акулич
Да зорак
Пазней, Максім пазнаёміўся з усёй камандай і з яе кіраўнікамі. Шэсць чалавек будуць на роўных праходзіць адбор, але пры гэтым іх будуць класіфікаваць на асобныя касмічныя прафесіі. Максім падаваў заяўку на самую высокую спецыяльнасць – пілот. Але так як ён не меў прафесію лётчыка, гэта аказалася цяжэй, прыйдзецца даўжэй вучыцца, чым ён меркаваў.
Праходзячы доўгую, цяжкую падрыхтоўку, якая для многіх апынулася сур'ёзным выпрабаваннем, Максім адчуваў сябе зусім інакш. Ён чакаў, не здаваўся і верыў, што ўсё ў яго атрымаецца. Так, не ўсё праходзіла гладка: часам ён не раз саступаў хлопцам, але працягваў працаваць над сабой. Максім верыў у сябе. Верыла ў яго яго жонка Вікторыя, верылі ў яго зоркі, паверылі ў яго бацькі. У гады навучання, калі Максім сумаваў па родных, перад адбоем, ён часта выходзіў зірнуць на начное неба. Глядзеў на зоркі, яны супакойвалі яго, глушылі пачуцці смутку. Быццам казалі: усё будзе добра. Часам, зоркі бляклі і хаваліся за аблокамі, а затым выходзілі зноў з іх ценяў. Яны, нагадвалі Максіму самога сябе, у цяжкія дні яго жыцця. І нягледзячы на тое, што яго мару стараліся схаваць, ён знаходзіў у сабе сілы і верыў, глыбока ў душы, што цяжкасці сплывуць, як воблака і неўзабаве ён зноў убачыць святло.
Ён не раз бачыў касманаўтаў, самых сапраўдных, якія здзейснілі ўжо з дзясятак палётаў. Максім радаваўся за іх і за тых, хто ляцеў з імі ўпершыню… І працягваў чакаць. Ён старанна рыхтаваўся, не здраджваючы сябе і космас.
– Гэта маё прызванне. – казаў ён.
А дванаццатага чэрвеня, у аўторак, адразу ж пасля палёту на сімулятары касмічнага карабля, да яго падышоў яго кіраўнік.
– Праз год паляціш! – сказаў сівы мужчына, паляпваючы хлопца па плячы.
Максім вельмі радаваўся і свяціўся, як Палярная зорка. Пасля, яму было цяжка ўсвядоміць, што вось яго час прыйшоў, што праз год ён можа апынуцца на арбіце.
Ён лічыў дні, закрэслівая іх у календары. І ўсё ж таксама ўпарта рыхтаваўся. Бо гэты год, быў вельмі важным. Ён не павінен быў страціць сваю форму, а па-ранейшаму павінен паказваць добрыя вынікі. І даказваць, што ён не горш за астатніх. Максім здаваў усе экзамены на выдатна, пазітыўна адгуквалася пра яго ўсё яго асяроддзе. Ён радаваўся таму, што ў паўкроку ад мары. Як жа бясконца доўга цягнуўся гэты год. Чаканне першага палёту аказалася таксама маленькім выпрабаваннем.
Але калі год скончыўся і яго дапусцілі да карабля, яму заставалася толькі ўзляцець, каб стаць сапраўдным касманаўтам. І гэты доўгачаканы, радасна-хвалюючы дзень быў па-сапраўднаму прыемным і казачным. Надышоў час збірацца ў космас. Не абыходзілася без хвалявання. Ён апранаў скафандр, яго рыхтавалі да першай рэальнай адпраўцы ў космас, а сэрца білася ў сто тысяч разоў ад захаплення. Максім не выдаваў гэтую буру эмоцый, што ахапіла яго ў тую гадзіну, ён канцэнтраваўся толькі на заданні. Ён паводзіў сябе не менш спакойна, чым прафесійны касманаўт побач з ім. Ён не раз праходзіў усе гэтыя этапы падрыхтоўкі, але цяпер гэта было зусім па-іншаму – па-сапраўднаму. Калі яго везлі да карабля, ён адчуваў у сабе страх і трывогу.
Усё жыццё ён рыхтаваўся да гэтага. Быццам мноства невядомых планет неўзабаве адкрыюцца перад ім. І ён быў цвёрда гатовы сустракаць іх набліжэнне. Ну вось, ён у караблі, яго мара амаль дасягнута. І Максім трымаўся за яе і не збіраўся адпускаць. І ўсе хваляванні, страх і радасць ўміг зніклі. Засталося толькі напружанне, чаканне. "Хутчэй бы ўзляцець". Ён адкінуў усе свае думкі за межы карабля, пакідаючы толькі веды пілота ў момант запуску. І знаходзячыся пад наглядам старэйшага пілота, Максім не дазваляў яму ў ім сумнявацца.
