Дмитрий Максимович Акулич
Да зорак
Пакінуўшы сваю вёску, хлопец жыў далёка ў паўднёвым горадзе і глядзеў на зоркі крыху па-іншаму. Ён адшукваў іх і глядзеў на іх, баяўся, што страціць іх з-пад увагі. Максім задаваў сабе пытанні, перажываў за будучыню.
– А што, калі я ніколі больш не ўбачу іх святло так, як раней? Перастану з імі мець зносіны, буду марыць аб зусім іншым…знайду нешта іншае для сябе, што будзе таксама моцна супакойваць мяне.
І страх Максіма, з гадамі, ператвараўся ў рэальнасць. Нездарма ён баяўся. Бо аказалася, што ад гэтага яму было не схавацца. Ён усё больш аддаляўся ад зорак. Усё менш глядзеў на начное неба, стамляючыся ад новых жыццёвых перашкод. Цяпер Максім жыў зусім іншым жыццём. Знаёміўся з людзьмі, спрабаваў нешта новае, знаходзіўся ў мітусні дзён. Але каб не страціць канчаткова ўсё сваё былое імкненне і пачуцці да зорак, у адзіноце, ён не раз вяртаўся да сваіх дзіцячых мараў, успамінаў: аб бясконцым космасе і іх загадак. Яму было немагчыма не заўважыць прыгажосць зорак, ідучы па начных вуліцах. Зоркі самі знаходзілі яго, а Максім мімаволі звяртаў на іх сваю ўвагу. Іх прыцягненне, было вельмі прыемнае для яго вачэй.
Пяць разнастайных гадоў у ўніверсітэце пражыты. Не гледзячы на сваю цягу да зорак, ён не рабіў ніякіх новых дакрананняў да неба. "Гэта быў час, які ўжо не вярнуць і не змяніць", так думаў Максім. Ён змірыўся з усім, што адбываецца ў яго жыцці і быццам касмічны карабель, які згубіўся ў сусвеце і не адшукае свой маршрут, ён неспакойна плыў па сваім жыццёвым шляху. І будзь, што будзе далей. І ляцела няшчасце разам з ім. Так усё і было: страшна і самазабыўна. Жыццё, як і ён сам, працягвала мяняцца. Ён згубіўся ў часе. Пакуль яго жыццё не перавярнулася зноў.
Тады Максім сустрэў па-сапраўднаму правільнага, патрэбнага чалавека – сапраўднае каханне. Сэрца Максіма зноў запалілася. Дзяўчына Вікторыя, таксама шырока глядзела на зоркі, як і Максім. Іх знаёмства і зносіны, вярнула яго да мараў. Зрабіла хлопца храбрэйшым і больш рашучым. Яго веды астраноміі больш не хаваліся, а прачыналіся ў ім. Ён зноў браўся за кнігі, не пакідаючы ўсе дзіцячыя пачуцці прыгожага начнога неба. Максім і Вікторыя разам глядзелі ў космас, вывучалі яго, мроілі аб палёце. Дзяўчына верыла ў цуды, у тое, што адбываецца ў жыцці кожнага чалавека, што ўсё адбываецца не проста так. Усё ідзе так, як павінна было быць. І Максім падтрымліваў яе ў гэтым, бо не сустрэўшы яе, хто ведае, мог бы ён тады вярнуць свой жаданы шлях.
Аднойчы, яны разам наведалі яго вёску. Разам, упершыню прыехалі да яго бацькоў. Вікторыя ніколі раней не бачыла такога вялікага багацця зорак на шырокім чорным полі начнога неба. Вельмі рамантычна паўсюль. Прыемныя ўражанні ахапілі яе, яна казачна адчувала сябе, прымаючы гэтую чорна-бліскучую прыгажосць. Вікторыя вельмі не хацела пакідаць гэтае чароўнае месца. І ад'язджаючы, яна абяцала вярнуцца сюды зноў. Шкадуючы толькі пра тое, што людзі, якія жывуць у гэтай вёсцы, быццам не бачаць, не прызнаюць такую ж начную прыгажосць, як яна. Дзяўчына па праўдзе падзяляла з Максімам свае эмоцыі, яна разумела яго раннюю цікавасць да зорак і казала пра тое, што трэба часцей вяртацца сюды і атрымліваць асалоду гэтым чыстым прыродным хараством.
Потым, настаў той час, калі Максіму трэба было аддаць сябе службе ў войску. Вікторыі было не па сабе ад таго, што прыйдзецца знаходзіцца ўдалечыні ад каханага чалавека.
– Ты глядзі на зоркі, і ведай, што я таксама гляджу на іх разам з табой. – казаў ёй Максім у дзень іх растання.
