Дмитрий Максимович Акулич
Да зорак
На дзясяты дзень нараджэння сына, бацькі ўпрыгожылі столь дзіцячага пакоя ў зоркі, каб сыну было прыемней засыпаць. Накрываючыся коўдрай, ён уяўляў сябе на касмічным караблі, глядзеў на столь, бачачы ў ім свой дзіцячы космас. Ведаючы, што сапраўдныя зоркі гэтак жа гараць над яго хатай.
Максім заўсёды хацеў дакрануцца да зорак, узяць іх крыштальные цела ў рукі і прыціснуць іх да сябе. Марачы, ён працягваў руку да зорнага неба і ўяўляў, быццам кранаецца, адчувае цяпло зорак. Пры гэтым разумна разумеў, што яны ад яго вельмі далёка, гэтак жа як ён ад іх. Хлопчыку станавілася сумна, ад таго, што паміж імі вельмі вялікая адлегласць. І ад таго, што ён павольна рос, і ўсё яшчэ заставаўся дзіцем, а Максіму хацелася па хутчэй стаць дарослым, быць касманаўтам і паляцець да зорак, якія вабяць яго да сябе.
Максім быў ніжэй сваіх аднагодкаў да шаснаццаці гадоў, і гэта ні ў якім разе не перашкаджала яму быць моцным сярод іх. Гуляючы з імі яго цікавасць да космасу не губляўся, а наадварот, ён яшчэ больш рухаўся разам з імі.
А планета Зямля працягвала лётаць вакол Сонца, красавалася сярод іншых планет. Час змяняўся і развівала касманаўтыку. Зоркі ўжо згасалі на столі дзіцячага пакоя, казкі перад сном сыходзілі ў мінулае, тата пераставаў гаварыць з сынам пра космас. А Максім працягваў глядзець у зорнае неба і бачыць у ім, нешта большае, чым проста залатое ззянне іскраў.
Апошнія гады ў школе, Максім праводзіў з задавальненнем, вывучаючы прадмет "Астраномія". Максім і марыць не мог пра тое, каб у школе было нешта акрамя матэматыкі, моў і літаратуры. Але тады, з гэтым прадметам, ён спазнаваў сусвет, чытаў і вывучаў тое, што яму было невядома. Ён ведаў на памяць усе планеты, назвы ўсіх галоўных сузор'яў, імёны вялікіх касманаўтаў і іх гісторыю. Максім забягаў наперад усёй школьнай праграмы.
– Хто хоча расказаць ля дошкі аб спадарожніках і іх уплыву на планеты? – пыталася настаўніца, даючы магчымасць вучням самастойна выйсці да дошкі.
– Тамара Паўлаўна, можна я? – цягнуў руку ўверх Максім.
– Бачу, бачу тваю руку, Максім. Зноў ты. Можа, акрамя Максіма, нехта яшчэ жадае атрымаць ацэнку?! – працягвала настаўніца, шукаючы кагосьці іншага. – Максім, ты вядома, малайчына. Я ведаю, што ты ўсё ведаеш пра космас…але ты ўжо адказваў на двух мінулых занятках. Дамо цяпер адказаць Елісееву.
Горда апускаў руку на парту Максім. У душы яго была радасць за добрыя веды па астраноміі і ён зусім не перажываў за іншыя больш важныя прадметы.
Ён не спыняўся на ўжо наяўных ведах, а працягваў, усё больш вывучаць новую інфармацыю пра космас. У бібліятэках ён шукаў розную навуковую літаратуру, глядзеў фантастычныя фільмы пра сусвет, маляваў зоркі і рабіў нейкія свае запісы ў спецыяльна заведзеным для гэтага сшытку, хаваючы яго ад усіх. Яго мары ўжо тады мацнелі ў яго целе, фармавалі ў ім дух касманаўта. Гэта было галоўнай часткай яго інтарэсаў.
Будучы слабым, па характары, падлеткам, сам Максім не вызначаў у які ўніверсітэт яму паступіць пасля школы. Усё гэта абмяркоўвалася яго бацькамі. А ён баяўся супрацьстаяць ім, думаў, што яго засмеюць, не зразумеюць, наколькі важны для яго быў космас. Шмат хто казаў яму, намякалі, што прафесія касманаўта не дапаможа сфармаваць яго жыццё ў будучыні. Што ўсе мінулыя, дзіцячыя мары пара б даўно пакінуць ззаду і рухацца ў іншым кірунку. Максім быў паслухмяным і пагадзіўся на выбар бацькоў. Хоць у душы ён быў засмучаным. Па вечарах нараджаліся невясёлыя думкі ў яго галаве. А смутак, расчароўваў яго мары. Ён закінуў свае мэты. І што з гэтага атрымалася?
