Ֆեմիդա Դավթյան
ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԲԱՆՏԻՑ
120
ուզում, ոչ աշխատել, ոչ հայ տեսնել։ ՀՀ-ում նախագահ լինել անգամ չեմ ուզում։ Իմ ուզածը միայն հայիզմից փրկվելն է։ Պաշտոնը հայ բթաորձ, ստամոքսով դատող թիմով 300$-ոց բորենիներին։ Դասախոս աշխատել կարող եմ, իսկ դա բացառվում է։ Ես չեմ կարող լինել այնքան անբարոյական, որ դատապարտելով գենետիկան, զբաղվեմ տվյալ գենի կրթության գործով։ Այս պետության, ազգի համար ես չեմ աշխատի։ Մի՞թե դժվար է հասկանալ։ Վախենում եմ հայի շանտաժից,ցավից, զրպարտությունից, ճիշտ խոսելու համար վրեժ լուծելուց։ Հայոց բանտի և արդարադատության, հատկապես փաստաբանների, հայ մաֆիայի շնորհիվ պապերիս, ծնողներիս ամբողջ ունեցվածքը կորցրել եմ, ավելին 66000$ պարտք ունեմ վրացի բարեկամներիս։ Հայ պետության հայի բանտում հաց չկերածս ամեն շաբաթ ինձ բերված մթերքի դիմաց վճարել եմ 10 000 դրամ։ Այո', այս ամենի, ինչպես նաև թրաֆիքինգից զերծ մնալու, փաստաբանների, տասնյակ հազարավոր դոլարների, մարդակերների և նրանցից ապահովության երաշխիք միջոցների մասին խոսում է «Լացող քարերի արյունը»ֆիլմի սց ենարը։ Հայի գենետիկ մասնա-գիտությունների` մարդակերություն, թալան, խարդախություն, խաբեբայություն, թրաֆիքինգի, նարկոբիզնեսի, սպանության գծով մասնագիտացում չունեմ, չեմ տիրապետում։ Երեխաս սոված է ու ոտաբոբիկ։ Նա դպրոց է ուզում (ոչ հայի)և հայի։ Ի՞նչ լեզվով ասեմ, որ ատում եմ հայիզմը։ Հայ որձը վամպիր է։ Փաստ
է
այն
,
որ
հայ
որձը
գենետիկորեն
ունի
հոգեկան
շեղում
և
հաճույք
է
ստանում
կին
և
երեխա
արնաքամելուց։
Ամեն ինչ կարող եմ ներել, միայն ոչ հայիզմը։ Փրկություն են ուզում ողնաշարը ջարդած այս համաներումից, գլուխ, ոտքեր չունեցող պետությունից։
121
ՆԱՄԱԿՆԵՐ ՓՈՂՈՑԻՑ
ՄԱՍ 2
Վեց թվանոց կիսադատարկ տարածք պետության ֆուտբոլային շախմատագետ նախագահ Սերժ Սարգսյանին.
Հայոց անմահները մահկանացուիս նամակին չեն պատասխանում…
Սոված եմ, բայց հաց չեմ ուզում Ձեզանից։ Հայի հացը ցմահ ոսկոր է կոկորդիս։ 3 տարի զրկվել են ամենատարրականից` դպրոց գնալու հնարավորությունից։ Ձեզանից դպրոց էլ չեմ ուզում։ Հայի դպրոցը բարոյական ու առաքինի, հանճարեղ հայերի համար է։ Ես դա վաղուց եմ հասկացել, իսկ հայի դասն ինձ համար չէր և այլևս պետք չէ։
Ես Ձեզանից Արդարություն էլ չեմ ուզում։ Ինչ-ինչ, հայի Արդարության թթխմորից է հոգիս քարացել։
Հայ Արդարադատություն ասելիս ցմահ աչքիս գալու է տատիս բերանի ոսկի ատամները, որ շատ բաների հետ հայի չունեցած Արդարադատին բերանները լցրինք։
Մի գնդակը մի մարդուն բավական է։ 1,5 միլիոն գնդակ կա իմ հոգում, մորս ուղեղում։
Եկեղեցի պղծելն ավելի մեծ մեղք չէ, քան այն, ինչ արել են մեր նկատմամբ։ Ճիշտ են արել։ Լավ են արել։ Չէ՞ որ ամեն ազգ իր գենետիկան է դրսևորում, իրեն հատուկ բանն է անում։ Այդ են կարողացել։ Մեղավոր չեն, որ ցավից և ցավացնելուց են հաճույք ստանում։ Հարցս կոնկրետ է։ Պատասխան եմ ակնկալում, Պրն. Նախագահ։ Ձեր պետությունը մորս և ինձ `12տ. Երեխայիս սովամահում է։ Սոված տնային կալանքում ենք։ Գենետիկ դավաճանները, որոնք հանուն իրենց աթոռի և կանաչ արոտատեղի, դավաճանեցին իրենց կերած մայրական կաթը, արգելել են ամբողջ Իջևան քաղաքին շփվել մեզ հետ, ասելով, որ վերևի հրաման է դա։
122
Դա դեռ թքած։ Բութը մեկը լինի թե հազարը, մեկ բառով բութ է կոչվում և բթացեղից չեմ նեղանում։
Իհարկե սա ցավացնելու նոր ձև է, սրան ֆաշիզմն էլ չի տիրապետել։ Ֆաշիզմը 666 օր բանտում կին չէր պահի իր կողմից սարքած կաշառքի համար, և ևս 666 օր տնային կալանք` սովամահության չէր ենթարկի մոր ու երեխայի։
Յուրաքանչյուր կառույց ունենում է հստակ գլուխ, ողնաշար, ոտք և այլն։ Այնտեղ, որտեղ ոտն ու գլուխը չի տարբերվում, չեմ հասկանում, ում դիմել։
Ես` 12 տարեկան սովամահյալ երեխաս, հարցնում եմ ՀՀ նախագահին, թե երբ գործողության մեջ կդրվեն Ձեր երկրի Քր. Օրենսգրքի բարեփոխումները, ե՞րբ հնարավորություն կունենանք փրկվել հայոց շրջափակումից, սովից։ 4-րդ տարին է՞լ մնալ առանց դպրոցի։ Հայի հաց և դպրոց չեմ ուզում։
Այս նամակն ուղարկում եմ ՀՀ նախագահ Ս. Սարգսյանին և աշխարհի բոլոր
123
Նախագահներին
ՀՀ
նախագահ
Ս
.
Սարգսյան
,
աշխարհում
թշնամիներ
չունեմ։
Իմ
թշնամին
անգրագիտությունն
է
ու
բութիզմը
,
իսկ
ո՞վ
է
քո
թշնամին
,
Ս
.
Սարգսյան։
Պատվեր կատարող դիմակավոր զինված հայ ահաբեկիչ որձերը ,երբ ներխուժեցին տատիկիս տուն, կապեցին, թալանեցին և խփում էին մեր գլուխներին ( 3 կին և ես երեխա), հասկացա, որ քո թշնամին ոչ միայն Արդարությունն է, այլ Գլուխը։
Իմ 3-րդ գիրքը` «Արդարության վաղը», որ հենց անգլուխ թագավորի մասին է, գիտեմ, չեք մոռացել։
Ս. Սարգսյան, երբ Դիլիջանում Տավուշի մարզպետի հարսին էիր պարացնում, ես արդեն գիտեի, որ մորս ու ինձ համար նոր ազգային պարեղանակ ես մշակում։ Տանն ինձ չէին հավատում, մինչև չեկան հայոց որձերը։ Երբ խփում էին 85 տ. տատիս, մտածում էի ինչ մորից ես։ Այդ ժամանակ հասկացա, թե ինչ են զգացել հայ ազգային ժողովի պատգամավորները, երբ զինված որձերը մտնել են խորհրդարան։
Հայրենասեր խաղալու համար պետք չէ զրպարտել, թշնամի դարձնել։ Չոր կեղտը չի կպչում, իսկ չոր ուղեղը վնասում է, կործանում։
տարեկան էի, երբ զրկեցին մորից, դպրոցից և 666 օր մնացի փողոցում։ Վախից ձայն չէին հանում այն ակադեմիկները,, որոնք ինձ «մալենկի Լենին» էին ասում։
Դրանից հետո ևս 666 օր առանց աշխատանքի, հացի, դպրոցի, փակված էինք տատիս տանը։ Դրանից հետո էլ ևս 6 ամիս։ Լրացավ 4 տարին և տուն ուղարկվեց հայ ահաբեկիչ բանդա։
Աշխարհի հումանիտար մտածողներ, ես ֆաշիզմից պահանջում եմ ետ տալ վերջին թալանածը։ Սոված եմ։ Բարի մարդիկ օգնում են, հայ ֆաշիզմը ` թալանում։ Թող ետ տան մեզնից վերջին թալանածը, որ կարողանանք փրկվել։
124
Մայրիկ…
Իմ կյանք, իմ արև, սեր ես քո ցավի ծաղիկն եմ, որ տառապանքով եմ ջրվում ու մեծանում։
Մի խնդրանք ունեմ, մայրիկ, չմերժես, եթե սիրում ես ինձ։ Խոստացիր, որ ուժեղ կլինես, կփրկենք մեզ մարդակերներից, կթքենք ու կլքենք այս տարածք քարաստանը, կփախչենք քարերի Ծովահեններինց։
Ես սովորել եմ ուզում, դպրոց եմ ուզում…
Մայրիկ, հիշու՞մ ես, երբ դպրոցից տուն էի գալիս, դու նայում էիր տետրերս, օրագիրս, գրկում ու համբուրում էիր ինձ։
Մանկությունս փշե պսակ հագավ, արյունս զարթնեց վամպիրի շուրթերին։
Մայրիկ, ես հայի դպրոց այլևս չեմ գնա։ Աշխարհում միայն հային տեսնել չեմ ուզում։ Հայն ինձ համար արյան կլոր կաթիլ է, զրո թիվ է արյան գույնի։ Այրել եմ հայ դպրոցի գրքերս։ Ինձ այդքան սիրող ուսուցիչներին անգամ տեսնել չեմ ուզում։
Մայրիկ, աշխարհում ոչ մի ազգ քեզ հետ այդպես չէր վարվի։ Կարծու՞մ ես իմ մայրն ես, դրա համա՞ր եմ այդպես մտածում, ոչ։ Ինձ համար ճշմարտությունն ու բարոյականությունը, հանուն դրանց պայքարի բոլոր միջոցները համամարդկային արժեքներ են։
Ես քեզ կուրորեն չեմ սիրում ու պաշտում, իմ մոտեցումը ռեալիստական է։ Այ, երբ դու հուզվում ես, ամրությանդ մեջ փխրուն հուսահատություն են նկատում, ծանր եմ տանում, մտածում եմ, որ կարծր բաղադրության ծնունդ չեմ, իսկ երբ անկոտրում կամքդ եմ տեսնում, քո շարունակությունն իմ մեջ եմ աճեցնում, ենթարկվում ձևափոխությունների, իմաստային փոփոխության։
Խնդրում եմ ցավ չապրես քո մազոխիստ ազգի համար։ Թքիր
և
վերջ։
30
տարի
այս
ազգին
կրթելուդ
դիմաց
քեզ
շղթաներով
շղթայեցին
,
այն
էլ
կանանց
տոնին
որդուդ
զրկեցին
տարրական
դպրոցում սովորելու հնարավորությունից և փողոցում թողեցին` պայուսակը ձեռքին։ ՈՒրիշ ինչ է պետք մարդուն կենդանի դիակի վերածելու համար։ Սամվել քեռին`, ռեկտորը,
125
ինչ ասում էր, դու նրա ասածն էիր անում։ Ինչու՞ նա չօգնեց քեզ…
Չճանաչեցին։Այս ազգի երակներով արյուն չի խոսում, այլ թարախ։ Նրանց ուղեղի թարախը մթագնել է նրանց տեսողությունը։
Մայրի~կ…
Բութերը, դիպլոմ սիրող բութերը, ուղեղ չունեցող և ուղեղ ատող բութերը…
Ես շատ բան գիտեմ։ Ինչու՞ քեզ պատժեցին ռախիտ ուղեղները։ Տղամարդ են կոչվում, հակումներ… Պատվեր են տալիս ու բռնել տալիս։
Կլանի շների ու բութերի հաջողակ քառակուսիների մոլեգին հաճույքը մոլեգին վախճան է ունենալու, մայրիկ։
Պարսիկներից ծնված հայ երեխաներին գոնե մանկատուն են տանում, ինձ փողոցում թողեցին։ Մայրիկ, հայ պարսիկ որակն ուրիշ բան է։ Պարսիկի և հայի արյունը միասին դառնում է հիդրա, որին մեկ բառով հայ են կոչում։ Մազոխիզմն է դա։ Իսկ հայ Մազոխիզմին պե՞տք էր ինձ մորթել։ Ես Մազոխիզմի դատավորն եմ։ Ես եմ բերելու խրթվիլակ արնախում հիդրայի։ Ես կապացուցեմ, որ ցանկացած ազգի :Սրանք կարող են հանել հավասարակշռությունից, մղել պոտենցյալ ոճրագործության, հասնել նրան, որ դավին ու ցավին այլևս չդիմանալով, գազազած հարձակվեն հենց իրենց վրա և կտրեն դավադիր կոկորդը։ Միշտ էլ այդպես են վարվել։ Մեզ հետ էլ այդպես վարվեցին։
Ատում եմ էս գոյերին, ատում։ Սրանք տղամարդ կոչվելու իրավունք չունեն։ Գոնե քած ծնվեին` մի տղամարդու պետք կգային։
Ղուլարյան ճիճու Արմեն։
Մայրիկ, դու ասում էիր, իբր քո ազգը միշտ օտարի լծի տակ
է
եղել
,
ժամանակի
և
քաղաքակրթության
հետ
կփոխվի
,
կբարիանա։
Բարիանում է, տես, քո փոխարեն նկարդ եմ գրկել։ Մազոխիստ ազգի նկարն էլ չեմ ուզում մնա պատմության էջերում։
126
Մա,կյանքում էլ դու նկար ես, քո ազգը, պետությունը նեգատիվն է Դու լույսի, բարության, ճշմարտության, հումանիզմի դեսպանն ես, քո դատարկվող քարապետությունը` մաֆիայի,խավարի, չարի, ստի, ստորության, խաբեության խորհրդանիշը։
Մայրիկ, համոզվեցի՞ը, ովքեր են հայերը։ Չէ~, միշտ ես իմացել, միշտ…
Դու գիտես, դու ամեն ինչ գիտես։ Այ ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե այս ինքնակալ նախագահի, ԱԱԾ-ի համար ինչ հաճույք է 10 տարեկանին փողոց նետելոը, դպրոցից զրկելը, անմայր թողելը և դեռ այսքանով չբավարարվելով, ինձ ուզում էին սպանել։
Մայրիկ… առանց համարանիշի նիվա մեքենան կանխամտածված քշեց իմ վրա։ Երբ հարվածից ընկա, նա ետ տվեց մեքենան և նորից թափով քշում էր դեպի ինձ։ Ես արնաշաղախ ուժերս հավաքեցի ու փախա։ Այնպես էի վազում, կարծես պատի ետևից դու էիր դուրս գալու, գրկելու ինձ, փրկելու, ինչպես փոքր ժամանակ, երբ նոր էի քայլում և ընկնում էի։
Հետաքրքիր է, երբ նստում են սեղանի շուրջ, նայում իրենց երեխաներին, հիշում ինչ ստորություն են արել` մայր ու որդու բաժանել ու նրանց արյունն ըմբոշխնել, ի՞նչ հաճույք են զգում։ Երևի թնդում են սրտերը բերկրանքից։ Ի՞նչ համի զգացողություն են ունենում մազոխիստները. չէ՞ որ գիտեն, ես ինչպես փախա արյուն տալով։ Ինչ համի զգացողություն ունեն հիմա։ Արյա՞ն…
Նման չեմ իրենց երեխաներին։ Նախանձ շներն էլ ինչ էին ուզում։ Դպրոցն իրենց եմ թողել, իրենց երեխաներին։ Դպրոց-գիր, ռեկլամ սիրող ազգ են, դիպլոմ, պաշտոն սիրող ազգ, ուղեղ չեն սիրում։ Ինձ փողոցն էլ դպրոց եղավ. մեծ դպրոց։ Տառապանքից ավելի շուտ հասունացա և հասկացա Մազոխիզմի մահվան կարևորությունը։
Մայրիկ, գիտե՞ս, ինչու՞ են արնախում, որովհետև անհավատ են։ Արյամբ են սնվում, բայց երբ սեփական մազութ արյան
127
կաթիլ են տեսնում, հանկարծ հիշում են Աստծուն և օգնություն հայցում։
Դու Արդարության մունետիկ ես, մայրիկ, բարձրախոսը, իսկ ես կդառնամ Մազոխիզմի դատավորը, միայն թե ողջ հեռանանք այս արյան վամպիրների կղզուց։
Մայրիկ, հիշու՞մ ես, Պենոչետտիի մասին էինք խոսում։ Պենոչետտին ինքը կսարսռա, եթե կողքից դիտի, թե ինչի է վերածվում աթոռ, պաշտոն ստացող հայը։
Հայաստանի Հանրապետության գլխավոր դատախազ Ա.
Հովսեփյանին
Իջևան քաղաքի Անկախության 2 շենքի 3 բնակարանից
բնակիչ
Դավիթ Դավթյան
Դիմում
Ես տաս տարեկան եմ, հայերեն և անգլերեն 6 գրքերի հեղինակ։ Թողել եմ դպրոցը, դասադուլի մեջ եմ։ 10 տարի մայրիկիս ծոցին եմ քնել, այժմ անկողնային հիվանդ տատիս տանը մայրիկիս նկարը գրկած լացում եմ։
Տվեք իմ մայրիկին, մայրիկիս եմ ուզում։ Մենք կգնանք այս երկրից և ետ չենք նայի, ես հաց կմուրամ, կպահեմ մայրիկիս։ Տվեք իմ մայրիկին, եթե նա է այս հողի կաշառակերը, մենք կգնանք, թող մաքրվի այս հողը, Տավուշը։ Մերկ կգնանք, հաց էլ չենք վերցնի, միայն տվեք իրավունք։ Իմ մայրիկը անմեղ է, նրան հրամայել են և ծուղակ լարել։
Այն, որ իմ մայրիկը միշտ դժգոհ է եղել կաշառակեր Մարզպետ-քաղաքապետի ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղի տնօրենից և շատ նամակներ է գրել և բողոքել ,ես գիտեմ։ Նույնիսկ մի անգամ Ձեզ է գրել և ասել, որ դուք այդքան
128
նվիրված եք Ձեր հայրենի Ապարանին, Իջևանցին ինչով է մեղավոր, որ Ձեզ նման զավակ չունի և…
Ապրում ենք մեկ սենյականոց բնակարանում, քնում իրար հետ դիվանին, մահճակալ էլ չունեմ։ Երեք լեզու գիտեմ, սիրում էի սովորել, ինձ «սպանեցին» մայրիկիս տարան.
Նա շատ էր բողոքում, ասում, որ բոլորն ապրում են, ինքը միայն աշխատուժ է։ Մայրս ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղի դասախոս էր։ Վերջին ամիսներին նշանակեցին հեռակա բաժնի վարիչ, մտերիմ խաղացին և ձեռնաշղթաներ հագցրին։ Ես տեսա, ես չեմ մոռանա, չեմ ների։ Եթե կաշառակեր էր, ինչու՞ նշանակեցին, եթե ոչ ,ինչո՞ւ սարքեցին գլխին։ Միայն բողոքելու համար է եղել, գիտեմ։ Մորս անունը Ի. Ալիևի նկարի տակ փակցրել էին ողջ քաղաքում, մայրս դիմել էր ՀՀ նախագահին և ասել, բարոյակա՞ն է, որ հարևան, թեկուզ հակամարտող պետության նախագահի նկարը սև շրջանակում դնելը ։
Կանչել է մարզպետը և ասել, որ այլևս չգրի, աշխատի էլ ապրի էլ, նեղ բնից դուրս գա, տուն ունենամ, ինքը տեր է Նույնն ասել է ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղի տնօրենը։ Նա մարտի 8-ին ծաղիկներ ուղարկեց մայրիկիս, մարզպետը զանգեց շնորհավորեց, իսկ 18 օր անց ՀՀԿ Տավուշի մարզի Այրերը կանանց միամսյակի առթիվ մորս մատաղ արին, գառիս թողին անտեր։ Տնօրենը ամեն օր 10 անգամ զանգում էր, նույնիսկ հեռախոս էր նվիրել, որ զանգի։ 27. 03. 09-ին մայրս գնում է դասի։ Տնօրենը ասում է, որ իր ասած տղան գալու է, մայրս փողը վերցնի և 5 քննությունների 2 ստուգարքների հարցերը լուծի։ Տնօրենն ասում է, որ վախենալ պետք չէ, եկող ուսանողը իր ընկեր զինվորական ոստիկանապետ Սուրիկ Ամիրյանի ազգականն է, դեբիլ է, վախենալ պետք չէ։ 5ր. Անց գալիս է ուսանողը, մայրս ասում է, որ հետո գա ժ.2_00-ին, որ երևանցի դասախոսները եկած լինեն, քանի որ նոր է աշխատում, չգիտի թե քանիսով են նշանակում։ Տղան շփոթված տեսք է ունեցել և արագ դարակի մեջ է դրել 100 000 դրամ և նույն պահին մտնել են ձերբակալեց որը, մայրս այդ պահին դարակից հանել է գումարը և թաքցրել իր շորի մեջ, իսկ նրանք գտել են։ Տղան ուժով է դրել, մայրս դեռ ճշտած չի եղել, չի ուզել։ Ամոթից է
129
պահել։ Տնօրենը մոռացել է, որ 20 000-ներ ինքն է դրել իմ գրպանը նախագահական ընտրությունների ժամանակ, որ տանը ինձ լսեն… Մորս ինչպե՞ս դարձրեց ՀՀԿ անդամ։ Գիտեր, որ ետևից հազար մարդ կգնա։ Մայրս կյանքում չի եղել կուսակցական և չէր լինի։ Սկզբում հավատում էր նախագահին, բայց «Միակների» «միասին»-ը և Տավուշի մաֆիայի թռուցիկները հիասթափեցրին։իՄորս ձերբակալող մարդը գոռում էր և ասում, տեսար ոնց քեզ փուռը տվին, ապացուցի, կարա՞ս, հետո դու Լևոն Պետրոսյանին շատ ես սիրում չէ՞:
Խեղճ մայրս Լևոնին հեռուստացույցով է տեսած, ոնց է սիրում, ինչու՞ պիտի սիրի։ Նրա սերը ես եմ։ Ես որբանում եմ։ Մայրս Աբովյանի գաղութում է։ Իմ մայրը։ Ո՞րն է իմ մեղքը, որ որբացնում են ինձ։ Ի՞նչ է տալու այս երկրին իմ անմայր մնալը, դպրոց չգնալը, տանջվելը։ Տվեք մայրիկիս։ Եթե նա պետք չէ հայ կրթությանը և երկրին, մեզ էլ պետք չէ ոչինչ ՀՀ-ում, թույլ տվեք հեռանալ։
Թոռնիկ եմ, բայց պապիկ չունեմ, նրան սպանել են։ Օգնեք ինձ պապիկավարի, ես մայրիկիս եմ ուզում։
Դավիթ.
Դիմում եմ քաղաքակիրթ երկրների նախագահներին, գործիչներին, կուսակցություններին և մարդկությանը.
Ես այս մոլորակի զավակ եմ, 12 տարեկան, 3-րդ տարին է զրկված եմ դպրոցից, նետված փողոց։ Դպրոց գնալու ցանկությունս այնքան մեծ էր, որ հայոց բանտում չոքեցի մորս ոտքերի առաջ և աղաչեցի ներում գրել հայերի նախագահին, հանուն ինձ։ Մորս համար դա մահից ծանր էր, բայց նա լսեց ինձ։ 30 տարի այս ազգին կրթած մորս, որի գլխին պատվերով 300$ կաշառքի գործ էին սարքել և դատապարտել 3 տարի 6 ամիս ժամանակով արժանացավ Հայաստանի ղարաբաղցի նախագահի մերժմանը։ Չներեցին, որովհետև մայրս ոչ թե
130
կաշառքի, այլ Մազոխիզմի դեմ պայքարելու, Ալիևի նկարները սև շրջանակում դնելու, սգո ակցիայի դեմ էր բողոքում։ Իր անուն ազգանունը պարոն Ալիևի նկարի տակ փակցնելու դեմ։ Հայոց հանճարեղ նախագահը մորս չներեց, բայց փոխարենը ներեց նարկոտիկի գործով դատապարտված Դ.Ղումաշյանին 3 տարի շուտ ուղարկեց տուն։
1 տարի կրճատեց պատիժը տավուշցի մի կնոջ, որը դատապարտվել էր երեխայի վաճառքի համար։ Երեխա վաճառողի ազգանունը հարազատ է եղել, քանի որ նախագահի կնոջ ազգանունն էր կրում։ Թե ինչով էր հոգեհարազատ նարկոտիկի գործը նախագահին, իհարկե «չգիտեմ» կարևորը բոլորը գիտեն։
Դոկտոր մայրիկս դիմել է բանտի գրադարանում առանց աշխատավարձի աշխատելու խնդրանքով, որպեսզի կարողա-նա ստեղծագործել, մերժել էին։ Փոխարենը գրադարանում աշխատավարձով աշխատանքի են նշանակել նարկոման-նարկոբարոն Ազնիվ Ավետիսյանին։ Գրադարանի նարկոդա-րանը դարձնելը ավելի շահեկան է։ Նարկոմանների շատ, գիրք կարդացողը դիֆիցիտ։
Առանձին սենյակներն էլ էլիտար հոդվածներով կանանց համար են ,ոչ մորս համար, գինը` 1500$-ից 2000։ 2 ամսից լրանում է այս խելոք, մաքուր հայ ազգի միակ կաշառակեր մորս կալանքի ½-ը, այսինքն 1 տարի 9 ամիսը։
½–ով ազատվելը ևս փողով է, բայց մենք այլևս ոչինչ չունենք, իսկ եթե պարտք էլ անենք, մեզանից այլևս չեն վերցնում։ Նույնիսկ ուտելիք հանձնում ենք և փող չեն պահանջում։ Մորս չեն ստիպում տրաֆիկինգի ենթարկվել։ Շնորհակալ եմ ։Ձեր շնորհիվ է։ Նույնիսկ ռեժիմի պիտի սեփական խոզերին խնամող Մարինե Ասլանյանին չեն ենթարկում տրաֆիկինգի։ Նրա փոխարեն այժմ խոզապահ է Ամալիկ Աբրահամյանը կալանավորն է շահագործվում։
Մորս թույլ են տալիս զանգի ինձ։ Այս ամենի համար Ձեզ եմ շնորհակալ։ Մայրս մտավախություն ունի, որ ½ -ով ազատվելուց առաջ կարող են զրպարտիչ խաղ սարքել և թույլ չտալ ազատվել .նման պրակտիկան նորություն չէ։ Կարող են
131
դանակ թաքցնել անկողնում, կռիվ սարքել, շորերը գողանալ և եթե աղմկես, զրպարտիչ հանեն, եթե լռես, զեկուցագիր գրեն, շորը կորցնելու համար։ Օգնեք, գոնե 1/2-ով մորս դուրս գալ բանտ պետության բանտից։
Օգնեք փրկվել հայիզմից։ Թող Աստված փրկի բոլորին հայի դավաճան ստորությունից։ Դուք օգնեք մեզ, փրկեք։
Հայոց նախագահ
Այսօր դարձա 13 տարեկան։ Հզոր հայոց պետությունը անակնկալ էր պատրաստել։ Տավուշի մաֆիայի կատարած ու քննիչ Թաթուլիկ Շուշանյանին քննչական բաժնի պետի պաշտոն էր նվիրել։ Ծննդյանս նախորդ 2 տարիները սգում է հայոց կանանց բանտի պատերի տակ։
Բարոյական պետություն… սարքովի կաշառք, ֆաշիզմի հալածանքներ… Դպրոցից, մորից զրկված անպետություն, երեխայիս դիմանալու ուժ էր տալիս Աննա Ֆրանկի «օրագիրը» գիրքը։ Ֆաշիստները 13 տարեկանում գնդակահարեցին Ա. Ֆրանկին։ Այսօր 13-եմ դառնում և միակ ցանկությունս է հեռանալ իմ ծննդավայր դժոխքից։ Թքած, որ հայավարի են մեզ թալանել, մահափորձ արել իմ դեմ, բայց ոստիկանապետության մեջ մի ոստիկան չի եղել, որին փաստը հետաքրքրքրեր, որ ծննդյանս օրը նստած եմ բանտ-պետությունում։
Մեղմ է ասել, թե հիասթափված եմ, մեղմ է ասել, թե ատում եմ, բայց չեմ նեղանում։ Արժե՞ նեղանալ այն պետությունից, որտեղ Տավուշի մարզպետի խորհրդական Լյուբիկին մեքենա ու բնակարան են նվիրում կրթություն չունենալու համար։ Ասում են իբր վերջերս դիպլոմ է ձեռք բերել։ Նրա դիպլոմը բառարանի խուճուճ բառերը իրար գլխի լցնելով նախագահներին քծնագրելն է։ Սա է հայկականը, ո՞նց նեղանալ։ Արժե՞ նեղանալ հանճարեղ գլուխների պետությունից, որտեղ Մայր բուհի ԻՄ-ի 80%-ը մի հոդված
132
անգամ չունեն գրված, էլ չեմ ասում գիտական կոչում։ Արժե՞ նեղանալ մի պետությունից, որի դպրոցում անգլերեն է պարապում տառերը հազիվ ճանաչող Գեղեցիկ Գուլակյանը, որն իմ ուսուցչուհին էր և հաճախ էր ինձ ռեստորան հրավիրում, որ դասին տհաճ միջադեպ չգրանցվի։
Արժե՞ նեղանալ այն պետությունից, որը Տավուշի «Գալիք» կրթարանում մորմոններ է «արտադրում», բայց բարոյապաշտ, ճշմարտասեր, չհանդուրժող հայուհուն 666 օր թուրք ու ջհուդ է ասում, հալածում։ Արժե՞ նեղանալ մի ազգից, որը 'Գայլն ու Գառը» առակի և գայլն է և գառը։ Ամեոբան կիսվելով է բազմանում, կարիճն իր խայթից է սատկում, իսկ օձի թույնը բուժիչ է։ Բուժիչ թույնի փոխարեն օձի մահացու թույնը գերադասողից արժե՞ նեղանալ։ Ոմանք չեն սիրում 13 թիվը։ Ես
դարձա։
Ես հայիզմի տված ցավին եմ դիմացել, հայիզմի դավին, հայիզմի ուղեղին, հայիզմի հոգուն, հայիզմի սովամահությանը, ստորիզմի ստորացմանը, բայց հերոսի կոչում հաստատ հայից չեմ ուզում։ Հայից փրկություն եմ ուզում։ Հայը` ցամաք ուղեղ, ճարպոտ աղիք… պարոն X-ն է։ Ես միայն փրկություն եմ ուզում։
Ես այն գիրքն եմ, որին կարդացողը կարող է լինել հայիզմի մեկնաբան։ Պարոն հայոց նախագահ, թեև շատ նախագահների եմ գրում, պատասխանում, թեև շատ եմ ուզում ձեզ չգրել, բայց չի ստացվում.` ցավի հիշողությունը մահ չունի, հայիզմի տված ցավը` անուն։ Թող հայոց միտքը կատարելագործի մեզ զրպարտելու մեխանիզմը, միայն թե փրկվենք։ Օ~ հայոց… ամեն ինչ…
***
Ի
լուր
աշխարհի
հայտարարում
եմ
,
որ
դեկտեմբերի
29-
ին
տատիս
տուն
ուղարկված
զինված
ահաբեկիչները
կատարել
են
ՀՀ
նախագահի
պատվերը։
Ես
վստահ
եմ
դրանում
,
իսկ
ՀՀ
–
ն
թող
առանց
ահաբեկելու
հակառակն
ապացուցի։
Նախա
–
վերջին
անգամ
երբ
մեր
տունը
թալանեցին
,
մայրս
133
դատարանում անչափահասին ոչինչ չպահանջող։ Անչափա-հասը հայ փաստաբան խաբեբայի զոհ էր դարձել։ Մայրս հրաժարվեց միլիոնների ոսկեղենիկ ասելով, որ անչափահասը բանտից դուրս է գալու որպես պրոֆեսիոնալ հանցագործ, որն ինձ պետք չէ, ես մանկավարժ եմ։
Նույնն բանը այսօր չենք անի, քանի որ բռնապետությունը լցրել է մեր համբերության տակառը։ Պետություն տուր վերջին թալանդ, որ կարողանանք հեռանալ։ Հայտարարում եմ, որ պետություն կոչվածի նախագահի մաֆիայի պատվերով չեն բացահայտում գոհ ահաբեկիչներին, մինչդեռ ամեն ինչ բացահայտում է։ Ահա բոլոր ապացույցները և փաստերը։
Մաֆիան, ոչ մի վարորդի թույլ չէր տալիս վարել մեր մեքենան։ Միակը որին թույլ էր տալիս Գառնիկ Իսախանյան անունով մեկն էր, որն իրենց գործուղածն էր։
Քանի տուն կգտնվի ՀՀ-ում, որտեղ վարորդից բացի ոչ ոք չի մեռել։ Արգելել են ուժայինները (Տավուշի) արգելել ենք մենք։ 2-րդ մարդ չկա։
Վարորդը միակ մարդն էր, որ գիտեր իմ վզի շղթայի մասին։ Ես 2 տարի տանից դուրս չեմ եկել։
Նա միակ մարդն էր, որ գիտեր մորս ականջողերի, մատանու մասին, քանի որ մորս նվիրել էին նրա ներկայությամբ։
Նա միակ մարդն էր, որ գիտեր որտեղ է դնում մայրս իր զարդաշղթան։
Միակ մարդն էր, որ գիտեր որ սենյակում է պահվում գումարը քանի որ շուկա ուղարկելիս գումար էինք տալիս այդտեղից։ Գողերը 11 սենյակ առհասարակ չմտան և տանտիրոջ նման գիտեին ամեն ինչի տեղը։ Ամեն ինչ գտնելուց հետո սկսեցին թափել ու ջարդել ամեն ինչ, ծեծել։
Գազային ատրճանակի տեղն էլ միայն նա գիտեր։ Մի օր ավտոտնակում աղմուկ լսեցինք և մայրս ատրճանակը հանեց ու մտավ ավտոտնակ։ Վարորդը ներկա էր։
134
Մեր տնային գիրքը, որը վերմակների հետ տեղափոխել էինք տատիկիս տուն, դրել էինք գրքերի պահարանում, հենց նրա ներկայությամբ Գրողը նույնիսկ ստույգ տեղը գիտեր և այդ շարքի գրքերը չթափեց։(ՀՀ-ում ո՞վ է կանգնած տները խլել վաճառելու ակունքում։ Չգիտե՞ք։Ֆիլմը կասի։
3-րդ գրադարանի հետևում Կազան էր։ Դա ևս նա գիտեր։
Տունն ունի գաղտնի փոքր ուղի ազգով տուն մտնելու, այդ մասին ևս միայն նա գիտեր, նույնիսկ մենք չգիտեինք։ Դա պապիկս էր արել։ Վարորդը ծառը կտրելուց հետո բացահայտեց այդ գաղտնի ուղին։ Գողության նույն գիշերը այդ ուղով մտնել էին տուն և սպառնալիքով գրություն թողել մի սենյակում։ Ո՞վ կհամարձակվեր այդ նույն գիշեր մտնել տուն, երբ տարածքում ոստիկաններ էին։ Վարորդը, որը ապրում է ոստիկան քեռու տղայի տանը, վարչության ոստիկան նրա տղայի հետ, իսկ վերջինս դեպքի օրը տարածքում էր։
Դեպքի օրը վարորդը կես ժամ առաջ եկել բացել էր դռան զադվիշկան։
Հարձակման օրը մայրս վարորդի հետ պայմանավորվել էր երեկոյան գյուղ տանելու համար։ Նման դեպք չէր եղել, որ նա անտեսել մորս ասածը և նույն ժամին չգար։
Այդ օրն ասաց, որ Երևանի ճանապարհին է, գնում է եղբորը բերի։ Երբ մայրս բարկացավ, նա ասաց, որ եկել է, դուռը ծեծել, բայց բացող չի եղել։ ինչու՞ նախկինում զանգում էր, այդ օրը ոչ։
Դեպքից երկու օր առաջ վարորդը գլուխն առել էր ձեռքերի մեջ և անհասկանալի բաներ էր խոսում Տավուշի մաֆիայի և հանցագործների համագործակ-ցության մասին, որ տեսել է նրանց համատեղ։ Մայրս ասաց այս լրտես հայրիկը բան էր երգում, ձայնը դուրս չեկավ։
135
Դեպքից հետո վարորդը մեքենան կանգնեցնում է փողոցում և անհետանում։ Վախենում է տուն մտնել։ Այժմ նա ոչ թե վարորդ է որևէ մեկի այլ անօրինական տաքսիստ է դարձել։ Այսքան անհերքելի փաստերից հետո իրավունք ունեմ եզրակացնելու որ ՀՀ պետության անգլուխ գլուխն է իր մաֆիայով թալանել, ծեծել, 85 ամյա տատիս, երկու կանանց և ինձ երեխայիս կապած գցել գետնին, սեղանը շրջել մեզ վրա իսկ խալով ծածկել։ ՀՀ-ում ֆաշիզմ է։ Սոված տղերքը կշտացել են և ֆաշիզմի գյուտի հեղինակ են դարձել։ Այդ ֆաշիզմի «շնորհիվ» տատիկս անկողնուն է գամված, ես շաքար եմ ձեռք բերել, մորաքույրս գլխացավ ու արցունքահոսություն։ Ահաբեկիչներին չհայտնաբերելը նշանակում է, որ ֆաշիզմի հրամանը տվել է խունտայի պարագլուխ անգլուխը և ֆաշիզմն ապացուցված է։
Ի՞նչ է ուզածդ Ս.Սարգսյան։ Քեզ եմ տվել հայրենիքս, լեզուս, որով այլևս չեմ խոսում, հացս, փողս, բայց ոչ երբեք արժանապատվությունը։ Ի տարբերություն, ես առանց դրա չեմ կարող։ Մի քիչ հայերեն գիտես, խոսիր, եթե հաջողվի մտածել։
Պարոնայք նախագահներ Դուք գիտեք որն է մեր փրկվելու ճանապարհը մեծն Սերժի էվրիկաներից։
136
ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆ
ՄԱՍ 1 – 23
Նամակներ բանտից
ՄԱՍ 2 – 123
Նամակներ փողոցից
137
Ֆեմիդա Դավթյան
ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԲԱՆՏԻՑ
Հեղինակային հրատարակություն