Андрей Тихомиров
Κύριε Στοχαστή
Κύριε Στοχαστή
Τελικά έφτασα στην παράγκα του, οι τοίχοι της οποίας έμοιαζαν να έχουν μεγαλώσει στο έδαφος, με είσοδο από τη μια πλευρά και παράθυρο από την άλλη. Χτύπησα το φύλλο του κυματοειδούς τενεκέ που κάλυπτε την είσοδο. Έτσι συνήθως ανακοινώνουν οι επισκέπτες την άφιξή τους, αλλά αντί για πόρτες υπήρχε μια τρύπα.
– Ποιος είναι αυτός? – Ακούστηκε η φωνή κάποιου.
–Μπορώ να έρθω να σε δω για ένα λεπτό;
– Τι συνέβη? – ρώτησε ο άντρας στο θάλαμο.
– Θέλω να σε εξετάσω. Πως αισθάνεσαι?
– Δεν παραπονιέμαι. Ολα ειναι καλά. Είναι υγιής.
«Αλλά τουλάχιστον να είσαι προσεκτικός για να μπορέσω να σε ακούσω». Ή άσε με να μπω.
– Πήγαινε και άσε με ήσυχο!
– τίποτα δεν θα βγει από αυτό. Το καθήκον μου με έφερε εδώ. Πρέπει να σε εξετάσω.
– Και διαμαρτύρομαι για τη βία! Πού είναι η περιφρονημένη ελευθερία του λόγου και της δράσης σας; Και ισχυρίζεσαι επίσης ότι όλοι το χρησιμοποιούν σαν αέρα;
– Ναι, αλλά μια τέτοια κατανόηση της ελευθερίας προϋποθέτει έναν ορισμένο βαθμό συνείδησης.
«Οι πρόγονοί μας διαμαρτυρήθηκαν για τη βία κάνοντας απεργίες πείνας στις φυλακές. Τώρα είναι άλλη εποχή και κηρύσσω απεργία σιωπής σε ένδειξη διαμαρτυρίας!
– Ακούστε, κύριε! Η κοινωνία σέβεται την απόφασή μας να επιστρέψουμε στη φύση. Μπορείτε να απολαύσετε όλα τα οφέλη του πολιτισμού, αλλά αν θέλετε να κοιμηθείτε σε χαλάκια, αυτό είναι δική σας δουλειά! Παρακαλώ εγκαταλείψτε όλα όσα δίνει ο πολιτισμός στην κοινωνία – τόσο πνευματικά όσο και υλικά οφέλη. Πρέπει όμως να σεβαστούμε ορισμένους νόμους, αν όχι κοινωνικούς, τουλάχιστον αυτούς που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη φύση. Άλλωστε και σε αυτό πρέπει να παραμείνεις άνθρωπος. Μπορείς να με ακούσεις?
Σιωπή. Δεν ακούγεται ήχος από την καμπίνα. Ο κύριος στο περίπτερο έκανε απεργία.
«Σας διαβεβαιώνω ότι σέβομαι την απόφασή σας να ζείτε στη φτώχεια και να κρύβεστε από την κοινωνία για να επιδοθείτε στον προβληματισμό, όπως οι αρχαίοι φιλόσοφοι». Αλλά είμαι ο νέος υγιεινολόγος στην περιοχή σας και πρέπει να σε φροντίζω όπως όλοι οι άλλοι. Μπορείς να με ακούσεις?
Πάλι σιωπή.
«Λοιπόν, εντάξει», σκέφτηκα, «αν δεν θέλετε να το κάνετε με τον καλό τρόπο, τότε θα το κάνουμε με τον κακό τρόπο».
«Δεν έχω άλλο χρόνο, αγαπητέ κύριε», είπα δυνατά, «Φεύγω, αλλά θα επιστρέψω αύριο». Ελπίζω να είσαι πιο έξυπνος μέχρι τότε.
Προσπαθώντας να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο, απομακρύνθηκα, αλλά κάθισα πίσω από τον πλησιέστερο θάμνο και άρχισα να παρακολουθώ προσεκτικά το περίπτερο.
Περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, το κεφάλι αυτού του κυρίου βγήκε έξω από το παράθυρο. Ο επικεφαλής κοίταξε γύρω του προσεκτικά και σύντομα ο ίδιος ο κύριος βγήκε από το περίπτερο. Φορούσε ένα παντελόνι -κάποτε πρέπει να ήταν λευκό- και ένα μαύρο πουλόβερ που είχε μαζέψει όλη τη βρωμιά. Ο κύριος σηκώθηκε, κρατώντας ψηλά το παντελόνι του. Σκύβοντας, έτρεξε μερικά βήματα κάτω από την πλαγιά και βούτηξε στο πυκνό αλσύλλιο. Κανείς δεν τον είδε, αλλά δεν είδε και κανέναν. Το εκμεταλλεύτηκα αυτό και ανέβηκα στο περίπτερο. Υπήρχε άχυρο στο πάτωμα, καλυμμένο με μια σκισμένη κουβέρτα.
Λίγα λεπτά αργότερα ο ίδιος ο κύριος επέστρεψε. Όταν με είδε, ορκίστηκε δυνατά. Ήταν αδύνατο να σταθεί όρθιος εκεί, έτσι γονάτισε δίπλα μου:
– Γιατί εισβάλλεις στο σπίτι μου; Ποιος σε κάλεσε εδώ;
Κοίταξα γύρω μου. Δεν υπήρχε ούτε ένα καρφί στους λοξούς τοίχους. Στη γωνία υπήρχε μόνο ένα φτυάρι με σπασμένο χερούλι.
– Φοβάσαι ότι θα σου κλέψω τα κοσμήματα; Τι κάνεις εδώ? Μισούσες όλο τον κόσμο; Σε προσέβαλε κάποιος;
– Σε Εχω βαρεθει! Βγες έξω! Θέλω να μείνω μόνος!
«Μπορείς να μείνεις μόνος», άρχισα με νόημα, «αλλά δεν πρέπει να προκαλείς δυσαρέσκεια». Η συμβουλή μου σε εσάς είναι να επιστρέψετε στους ανθρώπους, να γίνετε ξανά άνθρωπος. Δείξε μου τα πόδια σου – ήρθε η ώρα να φυτέψεις μπιζέλια ανάμεσα στα δάχτυλά σου!
Έβαλε και τα δύο πόδια κάτω του και δεν είπε τίποτα. Απαλύνω τον τόνο μου:
– Σου προτείνω να μετακομίσεις σε μια από τις μικρές βίλες. Είναι ήσυχα εκεί, σαν σε δάσος κάτω από το χιόνι. Αν μισείτε τα έπιπλα, μπορείτε να τα πετάξετε ή να τα κόψετε όπως σας ταιριάζει. Λίγα βήματα από το σπίτι υπάρχει ένα ρυάκι – μπορεί να αντικαταστήσει μια μπανιέρα ή ντους. Θα έχετε σαπούνι και μια σκληρή πετσέτα για να σας κάνει ένα καλό πλύσιμο, και φυσικά, μια οδοντόβουρτσα! Και ζυμαρικά που μυρίζουν βότανα. Θα σε κάνω άλλο άνθρωπο!
«Λοιπόν, με γελάς», είπε ο κύριος. «Μένω εδώ για πολύ καιρό, έχω τα δικαιώματα και τις ευθύνες μου, οπότε γιατί δεν με αφήνετε ήσυχο;» Εξάλλου, δεν ενοχλώ κανέναν, περνάω τις μέρες μου σαν εργατικό σκαθάρι. Δεν είμαι όμορφη, αλλά είμαι χρήσιμη. Τι χρειάζομαι την οδοντόκρεμα σου εκτός από το να λερώσεις τα δόντια μου; Αν μπορούσα να σου δώσω συμβουλές, θα έλεγα: «Σταμάτα όλη αυτή τη φασαρία και έλα σε μένα. Φτιάξτε ένα όμορφο περίπτερο δίπλα στο δικό μου και μην δίνετε δεκάρα για τα πάντα.»
Αυτός ο κύριος άρχισε να με πείθει να τον ακολουθήσω! Πρέπει να ανταλλάξω τη ζωή μου με μια Ροβινσονάδα, η οποία αντιπροσωπεύει όχι απλώς μια πρωτόγονη ύπαρξη, αλλά, βλέπετε, έναν έντονο αγώνα αιώνιας ανθρώπινης σοφίας και πονηρίας με τα στοιχεία. Αυτός ο τελευταίος Διογένης και η φιλοσοφία του προσπάθησαν να με προπαγανδίσουν! Χρειάστηκαν μόνο μερικές διατριβές για, όπως μου φάνηκε, να καταστρέψουν τις πεποιθήσεις του στη μέση, σαν σκουλήκι, αυτά τα δύο μισά στη μέση και ούτω καθεξής, αλλά όλα ήταν μάταια. Κάθε μέρος έζησε τη δική του ζωή, τσακίστηκε, διεκδίκησε τον πρωτογονισμό του, χλεύασε τον πολιτισμό.
«Δεν αντιπροσωπεύετε πλέον την ανθρώπινη φυλή, αλλά μια φυλή αηδιαστικών που γνωρίζουν τα πάντα». Έχετε δημιουργήσει κάποιου είδους τερατώδες αυτόματο παράδεισο στον πλανήτη σας. Αποστασιοποιήθηκες από τη φύση, την υπέταξες, την ανάγκασες να δουλέψει μέχρι αυτοκαταστροφής, την έσπασες, τη βίασες με τις ανακαλύψεις σου. Όταν αυτό δεν σας έφτανε, εφευρέσατε μια νέα φύση στα εργαστήριά σας, τεχνητή, χημική και μηχανή, αντίθετη με τους στόχους και τη θέληση της ίδιας της φύσης. Πρέπει να περιβάλλεται από μυστήριο, γιατί οι μακρινοί μέλλοντες αιώνες απειλούνται από έναν παντοδύναμο άνθρωπο, του οποίου ο εγκέφαλος και τα χέρια θα δημιουργήσουν ακόμη πιο τρομερά πράγματα, γιατί αυτά τα χέρια δεν θα ανήκουν πλέον στον άνθρωπο.
Απάντησα στον κ. Στοχαστή ότι ο ίδιος είχε χάσει την ανθρώπινη μορφή του και τα λόγια του δεν είχαν νόημα. Ο μελλοντικός άνθρωπος θα αναπτυχθεί αρμονικά. Και επιπλέον, ξέχασε τους άλλους κόσμους, τους νέους πλανήτες που ανακαλύπτουμε κατά τις διαστημικές πτήσεις και στους οποίους κατεβαίνουν τα διαστημόπλοιά μας. Θα ήταν πολύ λυπηρό αν μόνο ένας ήλιος έλαμπε πάντα πάνω από το κεφάλι της ανθρωπότητας και ένα άλλο αστέρι δεν ανατέλλει ποτέ. Αν οι άνθρωποι ήταν πάντα καταδικασμένοι να ασχολούνται μόνο με τη Γη τους, ανακατασκευάστε, βελτιώστε – μόνο αυτήν! Όμως, ευτυχώς, το ανθρώπινο πνεύμα, τα χέρια και οι σκέψεις του έχουν βρει νέους, ανεξερεύνητους τομείς εφαρμογής σε μακρινούς πλανήτες. Θα γνωρίσετε την ευτυχία όταν τη συναντήσετε, αλλά πρέπει να γνωρίζετε τη θλίψη εκ των προτέρων, πριν μπει στη ζωή σας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας από αυτήν.
Ήθελα να διευκρινίσω αυτή τη σκέψη, αλλά ο κύριος, σαν να μην με άκουγε, συνέχισε να μουρμουρίζει τους δικούς του:
«Σήμερα όλοι δεν θυμάστε καν ποια είναι αυτά τα συναισθήματα – βάρος, κόπωση, πόνος, δεν ξέρετε πόσο ευχάριστη είναι η σωματική εργασία. Οι μεγαλύτερες απολαύσεις δεν είναι διαθέσιμες σε εσάς – να δοκιμάσετε μαύρο ψωμί μετά από μια μακρά απεργία πείνας, να γευτείτε μια γουλιά νερό μετά από ένα μακρύ ταξίδι, να αποκοιμηθείτε εξαντλημένοι από τη σκληρή δουλειά. Είστε σίσσυ που εξισώνεστε με θεούς! Δεν έχουμε γεννηθεί ακόμα, αλλά όλα είναι ήδη έτοιμα για εσάς. Τα σχολεία χτίζονται πιο γρήγορα από ό,τι μπορούν να μεγαλώσουν νέοι μαθητές, έχετε νοσοκομεία, αλλά υπάρχουν λίγοι ασθενείς σε αυτά. Τα γυμναστήρια, οι παιδικές χαρές, τα γήπεδά σας είναι τόσο μεγάλα που δεν θα γεμίσουν ποτέ, έχετε τόσες πολλές γκαλερί τέχνης, τόσες αίθουσες συναυλιών, τόσα πολλά θέατρα που είστε κουρασμένοι, βαριεστημένοι, έχει αρχίσει η δηλητηρίαση του εγκεφάλου. Και κανείς δεν ξέρει που να σταματήσει.
