Egretta Garzetta
Փափուկ բարձերի վրա
_Չե՞ս փոխել շրջազգեստդդ։Նազա՜ն… Նազա՛ն, չասացի գնա հագուստդ փոխիր։
Նազանը չպատասխանեց։
_Քո հետ եմ, աղջի՛կ։
_Ավելի ուշ, մայրի՛կ… ավելի ուշ կգնամ։
Մայրը համաձայնվեց, բայց աղջկան նկատողություն արեց.
_Ինչու՞ ես մենակ թողել հյուրերին։ Ամո՛թ է։
_Ամո՞թ է…
Նազանը ակամա քմծիծաղ տվեց.
_Ամոթ է,_կրկնեց նա։
Նրա բարակ շրթունքները կծկվեցին ու նյարդայնացած դողացին, բայց զսպեց իրեն։
_Հայրդ, ամեն ինչ քո՛ համար է անում։ Ինչո՞վ ես դժգոհ։ Հիմա՛ ինչը սրտովդ չի։
_Մայրի՛կ, ես գոնե մի բառ ասացի։ Ի՞նչ ես ուզում հիմա ինձնից։
_Ուզում եմ որ ժպտա՛ս։ Չեմ ուզում տեսնել այդ թթու՛ կիտրոնի՛ արտահայտությունը դեմքի՛դ։
Նազանի շրթունքները մի այլանդակ ժպիտ գծեցին անգույն դեմքին։
_Այսպես լա՞վ է։
_Դերասանություն մի՛ արա՛։ Մի հատ որ խփեցի, գլուխդ կջարդեմ։
Նազանը մի հիասթափված հայացք շնորհեց մորը և գնաց։ Գնաց հյուրերի մոտ։
_Նա՛զ, մի տեսակ ես,_հետևից գրկեց ուսերը Ալինան։ Այդ ժպտերես աղջիկը միշտ էլ զգացել նրա տրամադրությունը։
_Լավ եմ, Ալինա… ուղղակի… լավ հետո կպատմեմ։
Նազանը աշխատեց անփույթ ձևանալ։ Ընկերուհու հետ միացավ պարողներին։ Ինչքան էլ աշխատում էր ձևացնել, որ ամեն ինչ նորմալ է։ Տրամադրությունը ընկավ։ Մի՞թե նորմալ է որ սեփական ննջասենյակը ապրում է առանձին կյանքով։ Ինքը հյուրի նման կանգնել է շեմքին, որովհետև ինչ-որ մեկը կենդանի բնազդներն է բավականացնում։ Նորից մտովի բարձրացավ վերև։ Հանգիստ չէր տալիս հարցը. «Ովքե՞ր են։ Չլինի թե ապուշ եղբայրն է։ Իրենց ընտանիքում, բացի Սամվելից, միայն Իշխանիկը կարող է նման հիմարություն դուրս տալ։ Բայց աղջիկը ո՞վ է»։ Իրոք Իշխանիկը այստեղ չէր։ Նոր հիշեց, որ նրան առավոտից չի տեսել։ Ոչ էլ երբ եկավ վարսավիրանոցից։ Եթե այստեղ լիներ անպայման կասեր. «Ի՞նչ ես պճնվել տոնածառի նման»։ Ուրեմն նա՛ է։ Բա էլ ո՞վ։ Միայն այդ հիմարը կարող էր նման լրբություն անել։ Եթե նա չի, ապա ո՞վ… Ո՞ր կենդանին։ Ո՞ր մեկը իր ծանոթներից թքել է իրենց վրա։ Ո՞վ է այդ հերոսը որ ոտնակոխ է արել հյուրընկալության օրենքները, և զոռ տվել կենդանական զգացմունքներին։ Օրիորդի սիրտը ճմլվեց։ Ինքն էլ չհասկացավ ինչպես ոտքերը բերեցին իրեն նորից ննջասենյակի մոտ։ Ոչ ձայն այլև չկար, բայց զգում էր որ մեջն են։ Չհամարձակվեց բացել դուռը։ Ինչ որ զգացմունք ստիպում էր խուսափել այդ ճակատագրական քայլից։ Ճակատագրակա՞ն… բայց ինչու՞ ճակատագրական, ու՞մ համար… իր կյանքում ոչինչ չի փոխվի, միայն թե աչքից ընկածների թիվը կավելանա։ Սակայն չգիտես ինչու ամաչում էր։ Ինչու՞ ինքն էլ չգիտեր… ինչու՞ թող իրե՛նք ամոթ ունենային, ոչ թե ռոմանտիկ հանդիպում անցկացնեին ուրիշի տանը, այն էլ հրավիրված լինելով ծննդյան տոնին։ Դեռևս հույս ուներ որ սենյակում եղբայրն է իր փալասներից մեկի հետ։ Նորից պարզեց ձեռքը ու նորից ետ արեց։ Լսեց որ դռան մյուս կողմից մեկը մոտենում է, ինքն էլ չգիտես ինչու, հինգ տարեկան երեխայի նման վազեց հանդիպակաց սենյակը ու թաքնվեց դռան ետևը։ Իշխանիկի ննջասենյակն էր։ Հասցրեց վրա քաշել դուռը իր ետևից։ Բայց այն ինչ տեսավ նա դռան ճեղքից շանթահար արեց։ Դուռը ճռռալով բացվեց ու դուրս եկավ իր հայրը՝ Կարենը, իսկ մի քանի վայրկյան անց Վարդիթերը՝ հոր փաստաբանը։ Նազանը հազիվ զսպեց ճիչը, աչքերը կլորացան ու սիրտը սուր ծակեց… ձեռքը մի նյարդայնացած շարժում գործեց, որ հրի բացի դուռը ու դուրս ցատկի, սակայն մի աներևույթ ուժ ետ պահեց իրեն։ Գլուխը անզոր կախվեց կրծքին, ոտքերը թուլացան ու աչքերը մթնեցին։ Կամաց սողաց պատն ի վար ու նստեց հատակին։ Մնաց այսպես մի քանի րոպե։ Գլուխը պտտվում էր ու չէր կարողանում տեղավորել ուղեղի մեջ տեսածը։ Մի սաստիկ մթության մեջ կարծես հայտնվեց։ Սառը քրտինքը պատեց ողջ մարմինը, ծանրացավ ու թեքվեց առաջ։ Չի՛ կարող պատահել։ Սա թյուրիմացությու՛ն է։ Հայրը նման տմարդիություն չէր անի։ Նազանը բռնվեց եղբոր մահճակալից ու ոտքի ելավ, ապա օրորվելով դուրս ելավ ու դարձավ դեպի իր դուռը։ Չկարողացավ դիպչել բռնակին։ Թվում էր թե ամբողջությամբ կեղտ է։ Արմունկով քաշեց ներքև ու մտավ մեջ։ Առաջինը ինչին նայեց դա մահճակալն էր։ Երևում էր որ հապճեպ են կարգի բերել։ Դառնության ժպիտը լուսավորվեց Նազանի դեմքը։ Օրիորդը մոտեցավ ու զզվանքով քաշեց սպիտակեղենն գցեց հատակին։ Սիրտը խառնեց դուրս նետվեց դեպի միջանցքի վերջում գտնվող զուգարան։
