Братья Гримм
Rapunzelo
"Bonvolu, kara, alporti al mi la herbon, kontraŭokaze mi ne resaniĝos!"
Malfrue en la nokto ŝia edzo denove enŝteliĝis en la ĝardenon. Sed li ne sukcesis preni la herbon, kiel subite aperis la maljuna sorĉistino:
"Ah-ah-ah, ŝtelisto, mi kaptis vin! Kiel vi povas ensteli en mian ĝardenon?"
"Mi petas vin, permesu min preni la herbon! Mia edzino malsaniĝis kaj ŝi petis alporti la herbon!"
"Bone. Prenu la herbon, tamen mi havas unu kondiĉon: vi fordonos al mi sian unuan infanon".
La kompatinda homo konsentiĝis.
Kelke da monatoj poste la virino naskis la belan knabinon. Kaj en tiu tago en la domon alvenis la sorĉistino. La gepatrojn petegis ŝin resti la infanon, sed la sorĉistino ne volis aŭdi ilin.
"Mi nomos ŝin Rapunzelo", – ekridis la malica sorĉistino, preninte la knabinon kaj foriris en sian domon.
Rapunzelo kreskis belan. Ŝi havis la okulojn de koloro de violoj kaj la ŝikajn harojn, similajn al oraj fadenoj. Kiam la knabino estis dudek-jara, la maljunulino forkondukis ŝin en la malhelan arbaron. Tie la sorĉistino enŝlosis Rapunzelo en la alta turo sen pordoj kaj ŝtupoj kun eta fenestro en nura ĉambro supre. Rapunzelo povis vidi nur unu homon – la aĉan sorĉistinon, kiu ĉiutage vizitis la knabinon. Ŝi aliris al la piedo de la turo kaj kriis: